In de Gazastrook doen ze dat net een tikkeltje anders. Maandag doken er beelden op van een eindejaarsfeest op een basisschool in Zeitun. Ook daar werden toneelstukjes opgevoerd. Maar niet om de meester of juffrouw eens goed te kijk te zetten.

In het bijzijn van hun familie en uitgedost in uniformen van de militante Islamitische Jihadbeweging gaven de scholieren een staaltje oorlogvoeren ten beste. Ze plaatsten een bom onder een Israëlische tank en schoten mortiergranaten op een illegale nederzetting af. Het ‘hoogtepunt’ was het naspelen van een overval op een nederzetting, waarbij een Israëlische soldaat werd gedood.

Nu is oorlogje spelen een bezigheid die kinderen bepaald niet vreemd is. Niet voor niets is er ook in Nederlandse speelgoedwinkels allerhande nepschiettuig en aanverwante uitdossing te koop.

Maar in de Palestijnse context krijgt oorlogje spelen een geheel andere lading. Want de meeste kinderen die op dit klassenfeest in Zeitun dit toneelstukje opvoerden hebben daadwerkelijk oorlog meegemaakt. Sommigen zelfs meer dan eens. Ervaringsdeskundigen van de puurste soort.

De veroordeling van dit soort praktijken is gemakkelijk. Want dit past in een lange traditie van haatzaaierij tegen de Joodse staat en het zionisme. Variërend van opruiende schoolboekjes tot zomerkampen waar kinderen met wapens leren omgaan.

Haat tegen Joden wordt kinderen met de paplepel ingegoten. En dus is het niet verwonderlijk dat 
de afkeer van Israël bij 
Palestijnen zo diepgeworteld zit. En dus is het logisch dat het vredesproces maar niet wil vlotten. Allemaal de schuld van het Palestijnse leiderschap, en in het bijzonder van Hamas.

Dat is zo’n beetje de standaardanalyse, die zich vooral op de politieke en diplomatieke gevolgen richt. En die is op zichzelf correct. Want die bewuste haatzaaierij brengt vrede ook geen stap dichterbij. En het getuigt niet bepaald van pedagogisch inzicht als een klassenfeest op deze manier wordt vormgegeven.

Tegelijkertijd is er de menselijke kant. Hoe kun je kinderen die de verschrikkingen van oorlog –afgezien van de vraag bij wie de schuld daarvan ligt– die dramatische gebeurtenissen nog eens dunnetjes op een podium laten overdoen? Dat tart elk psychologisch inzicht. Maar het past wel perfect in het plaatje van wraak en haat.

Natuurlijk is Hamas op de vernietiging van Israël uit. Natuurlijk haat zij Joden. Natuurlijk werkt zij het vredesproces aan alle kanten tegen. Maar de grootste misdaad is misschien wel dat zij complete jonge generaties Palestijnen te gronde richt. Kinderen die geen kind kunnen zijn, maar voor het oog van hun familie en medeleerlingen moeten spelen hoe ze mensen doodmaken.