Akkoord, er is ook dat andere verschijnsel: ”falende staten”. Waar de macht en het gezag van de staat juist verkruimelen (overigens tot groot genoegen van terreurorganisaties), zoals in Irak, Afghanistan en Libië.

Dat alles neemt niet weg dat de opkomst van ”sterke staten”, geleid door mannen met praatjes, onmiskenbaar is.

De reikwijdte en invloed van hun optreden mag niet worden onderschat. Tot voor kort dachten vrijheidslievende democraten in het Westen dat globalisering enkel goed was voor de verspreiding van liberaal en democratisch gedachtegoed, maar inmiddels weten ze beter. De wereld is nog altijd een dorp, maar tot de invloedrijke dorpsfiguren behoren vandaag de dag ook president Vladimir Poetin van Rusland, de Chinese president Xi Jinping en zijn Turkse collega Erdogan.

Maar laten we de macht die ze hebben niet overdrijven. En al helemaal niet hun wijsheid en bekwaamheid. Neem Xi Jinping. Die is momenteel bezig met het vangen van wind – hoe zot wil je het hebben?

Lees maar wat er deze week van hem in de krant stond: „Xi Jinping wil de invloed van religie indammen, bepleit handhaving van de marxistische beginselen en van het atheïsme.”

Bijna tegelijkertijd maakte de Nederlandse theoloog Bas Plaisier tijdens een lezing in Nederland bekend dat de kerk in China „explosief groeit.” Het aantal christenen was in 35 jaar tijd toegenomen van 3 naar 100 miljoen.

Wie te midden van zo’n enorme toename spreekt over het terugdringen van religie, zoals Xi deed, die maakt zichzelf belachelijk, is bezig met het vangen van wind.

In zijn boek ”Age of Ambition” signaleert Chinakenner Evan Osnos iets dergelijks. De alleenheersers in China denken dat hun onderdanen zich koest houden als ze materieel geluk en entertainment –brood en spelen– ontvangen, maar daarin vergissen ze zich. Steeds meer Chinezen ervaren die opgedrongen rol als consument en genotzoeker als leeg en zinloos en ze zoeken naar zingeving. In een omgeving waarin corruptie welig tiert hunkeren ze naar waarheid en naar waarden en normen die richting geven aan hun leven.

Met zijn (bijna) niemand ontziende klopjacht op corrupte ambtenaren probeert Xi Jinping die onvrede onder burgers weg te nemen, maar daarmee zijn die waarden en normen en is die zingeving er nog niet.

Dat hóéft Xi ook niet te regelen, want daar zorgen de Chinese burgers zelf wel voor. Beter gezegd: daar zorgt de Overste van alle koningen der aarde, de verhoogde Christus, voor. De groei van de kerk in China bewijst het. Terwijl de antichristelijke Xi bezig is met het vangen van wind, is de Heilige Geest actief onder een volk dat geestelijk is uitgehongerd.

De autoritaire Xi zou vanuit de recente Chinese geschiedenis kunnen weten dat de maakbaarheid van een samenleving heel beperkt is. En dat geldt zeker als het om geestelijke zaken gaat.