Het nieuwe plan getuigt ook van creativiteit. De minister komt tegemoet aan de belangrijkste kritiek van de Senaat door de verplichte artsenkeuze eruit te halen. Bovendien lijkt het erop dat ze haar plannen grotendeels kan realiseren buiten het parlement om, omdat er geen ingewikkelde wetswijziging noodzakelijk is. Neemt niet weg dat het wel verstandig is dat Schippers het gesprek met de beide Kamers aangaat om die het gevoel te geven dat ze bij belangrijke projecten volledig betrokken worden. Verschillende fracties hebben ook al om een debat gevraagd.

Ingewikkeld is het nieuwe zorgplan ook. Om één voorbeeld te noemen: als je geen kennis hebt van de talloze afkortingen in de zorgwereld, kun je er geen chocola van maken.

Positief in het nieuwe plan is dat mensen die zelf de volledige vrijheid willen hebben om hun arts te kiezen, dat ook kunnen doen zonder dat ze daarvoor beboet worden.

Tegelijk heeft de minister overeind gehouden dat zorgverzekeraars de mogelijkheid hebben om contracten af te sluiten met een beperkt aantal specialistische centra. Doordat daar artsen werken die op een bepaald terrein zeer bekwaam zijn, kan er efficiënt gewerkt worden. Dientengevolge kunnen verzekeraars, die dus al hun patiënten met die aandoening naar zo’n centrum dirigeren, aantrekkelijke tarieven afspreken met die centra.

Mensen die gebruikmaken van de voorkeur van de verzekeraar en dus geen andere arts zoeken omdat die hen beter lijkt, worden beloond. Zij behoeven dan niet hun eigen risico aan te spreken. Voor chronisch zieken is dit een uitkomst. Zij hebben immers jaarlijks vaste zorgkosten en zouden dus in de vorige plannen altijd gekort worden als ze een andere artsenkeus maakten dan hun zorgverzekeraar wilde. Nu worden ze niet gekort, maar juist beloond als ze de voorkeursarts van de verzekeringsmaatschappij raadplegen.

Is het allemaal positief, wat de minister in haar nieuwe zorgplan op tafel heeft gelegd? Dat is te veel gezegd. De bonus die patiënten krijgen als ze de arts nemen die de voorkeur heeft van de verzekeringsmaatschappij is zeker ook aantrekkelijk voor mensen die slechts een kleine portemonnee hebben. Langs een omweg worden zij toch min of meer gedwongen die arts te kiezen, want 375 euro eigen risico is voor hen toch nog altijd een heel bedrag. Dat kan uiteindelijk voor deze mensen toch lastig zijn, als ze eigenlijk een andere, in hun ogen betere, arts zouden willen hebben.

Als VVD’er zit de minister daar waarschijnlijk niet mee. Zij gaat uit van de gedachte: er is een goede basisvoorziening en wie meer wil, moet betalen. Andere partijen moeten dit wel scherp in de gaten houden.