Terwijl die twee voortkibbelen probeert een speciale commissie de crisis te bezweren door de stemmen opnieuw te tellen en de gang van zaken bij de verkiezingen na te gaan.

Dit is dus Afghanistan anno 2014: een straatarm land, waar de bevolking na tientallen jaren oorlog snakt naar vrede en wederopbouw en waar een islamitische terreurbeweging –de taliban– bezig is aan een opmars. Dit land is straks vrijwel stuurloos omdat toekomstige leiders rollend over straat gaan.

Misstanden in Afghanistan vestigen opnieuw de aandacht op het fenomeen ”falende staten”: landen met een zwak bestuur vanwege corruptie, inhaligheid en vriendjespolitiek. Tal van terroristische bewegingen, maar ook escalerend geweld onder burgers, hebben vaak hun oorsprong en voedingsbodem in de misstanden die zittende regeringen veroorzaken. De opmars van IS in Irak is daarvan een voorbeeld en ook in Zuid-Sudan zijn de gruwelijkheden tussen etnische groepen terug te voeren tot een vuil machtsspel aan de top.

Hoe gewetenloos moet iemand zijn om in zo’n belabberde situatie als die in Zuid-Sudan, Irak en Afghanistan ruzie te maken over de eigen positie?

Het Irakscenario –de opmars van een terreurbeweging mede als gevolg van wanbeleid door de regering– is in Afghanistan zeker niet denkbeeldig. Dát de Amerikanen en hun westerse bondgenoten de taliban in Afghanistan niet hebben kunnen verslaan, is vooral te wijten aan diepe frustratie onder de bevolking over corruptie. De taliban beloven haar bestuurders met schone handen.

Nu westerse troepen zich uit Afghanistan terugtrekken en een inheems leger het tegen talibanstrijders moet opnemen, wordt de toestand er niet veel beter op. Net als in Irak is dat Afghaanse leger allesbehalve opgewassen tegen zijn belangrijkste rivaal en dreigt in Afghanistan een zich voortslepende burgeroorlog in plaats van vrede en wederopbouw.

En alsof dat al niet erg genoeg is, sluimert in dit deel van de wereld ook nog eens regionalisering van een burgeroorlog zodra buurlanden zoals Pakistan, India en Iran er zich mee gaan bemoeien.

Vanwege dit alles is de term ”falende staten” ook van toepassing op al die landen (waaronder de VS, Duitsland maar ook Nederland) die onderdanen in Afghanistan zagen sneuvelen en die miljoenen aan hulp in het land staken maar die daarvan op lange termijn nauwelijks positieve resultaten zullen zien.

Eerder ingrijpen –niet zozeer militair als wel diplomatiek en financieel– op een moment dat er ergens sprake is van wanbestuur, zou een manier zijn om dit onnodig verlies aan mensenlevens en deze kapitaalvernietiging te voorkomen.