Het leger en de politie verwijderde met geweld de sit-ins van de moslimsbroeders van de pleinen en daarmee hun aanwezigheid van het politieke toneel. Wat ging er mis met moslimbroederschap in Egypte?

Wanneer op 25 januari 2011 de opstand tegen het regime van oud-president Mubarak losbarst, houden de moslimsbroeders zich afzijdig. Hun aanhangers mogen niet meedoen. Maar als de opstand succesvol lijkt te zijn, zijn ze ineens massaal van de partij.

Als de eerste vrije parlementsverkiezingen worden voorbereid, zeggen de moslimbroeders daaraan niet te zullen deelnemen. Maar als de kandidatenlijsten worden samengesteld, melden zij zich massaal aan en behalen een klinkende overwinning.

Wanneer in juni 2012 de eerste vrije presidentsverkiezingen in Egypte worden gehouden, laat de moslimbroederschap weten geen kandidaat te zullen leveren. Maar ook dan komt ze met een kandidaat, die uiteindelijk wordt gekozen tot president.

In het jaar dat volgt moeten de moslimbroeders de prijs betalen voor hun opportunistische gedrag. Sinds het aantreden van president Mohammed Morsi klagen de Egyptenaren over de houding van de broeders. Er ontstaan conflicten over een controversiële nieuwe grondwet die leiden tot bloedige botsingen tussen moslimbroeders en demonstranten. En de moslimbroeders worden beschuldigd van het martelen van vreedzame demonstranten.

Langzaam gaat het van kwaad tot erger. In de landelijke pers worden de moslimbroeders steeds meer afgeschilderd als een in zichzelf gekeerde partij die bruut geweld met zelfs „fascistische neigingen” niet uit de weg gaat. En volgens de westerse pers laat de moslimbroederschap steeds meer haar ware gezicht zien.

De moslimbroederschap bleek niet in staat om haar ideologie aan te passen aan de nieuwe omstandigheden in het Egypte van na de revolutie. Dat heeft haar imago drastisch veranderd. Na de opstand kon de beweging niet de vereiste omschakeling maken van oppositiebeweging aan regerende partij. Met andere woorden, de moslimbroederschap is niet in staat gebleken om zich te hervormen van een clandestiene organisatie tot een normale politieke partij.

Dus als de leiding oproept tot protest, doen de aanhangers niets anders dan gehoorzamen. Het is gehoorzamen of anders de broederschap verlaten.

De orthodoxe stroming binnen de moslimbroederschap heeft de interne machtsstrijd uiteindelijk gewonnen. Maar daarmee heeft de partij ook haar eigen ondergang ingeluid.