Hoewel ik dat deed, leidde het nergens toe in mijn hoofd. Ik heb een grote afkeer van de loze kreet: „Komt tijd, komt raad”, maar met betrekking tot dit onderwerp zeurde dat prettig door mijn hoofd.

Op een zonnige dag fiets ik door het dorp en zie een groot bord bij de bank met daarop een mannetje. Uit zijn mond stijgt een tekstballon met de vraag: „Pensioengat?” Ik trap krachtig op de rem en meld me mij de balie van de bank. Binnen een halfuur is mijn pensioengat gedicht. Ik moet uiteraard maandelijks een bedrag inleggen, zegt een vrouw met weelderig blond haar. Ze heet Anita. Het is echt waar, ze werkt er al jaren niet meer, dus ik hoef niets te verzinnen, ik presenteer kale feiten.

Ze biedt koffie aan en ik laat haar het pensioengat vullende product uit de doeken doen zonder te luisteren, want als ik dat wel had gedaan had ik er evenmin iets van begrepen. Ik zeg af en toe nadrukkelijk: „Ik wil niets met beleggen.” Als je financieel incompetent bent, is beleggen een rondtasten in volledig duister.

Op enig moment noemt ze een bedrag. Het bedrag dat ik per maand zal ontvangen als ik de pensioengerechtigde leeftijd mag bereiken. Ik val bijna achterover van mijn stoel, want dat is zo’n beetje het dubbele van wat ik op dat moment verdien.

Ze haalt Lubbert erbij. Die is dan wel weer verzonnen, die naam. Lubbert onderstreept alles met handgewapper. Aan zijn pink een zegelring. Het klopt, ik loop geen enkel risico. Hij schudt mij warm de hand. „Doen”, zeg ik en zet een krachtige handtekening. Ik bedank met het gebaar dat financieel experts kenmerkt voor een derde kopje koffie en loop op wolkjes de bank weer uit. Ik heb mijn pensioengat geheel op eigen krachten dichtgetimmerd.

De vriendin die mijn belasting invult, zegt een jaar of wat later: Hoe kom jij er nu bij een beleggingspolis te nemen? Dat is toch niets voor jou?

Ik ben vooral woedend op mijzelf natuurlijk en neem wraak op de bank. Ik leg niets meer in en hevel alle producten die daar lopen over naar een andere bank. Op de gewraakte polis na, want daar moet ik anders boete over betalen.

Ik heb nu in vijftien jaar 200 euro gespaard boven op het bedrag dat ik al die jaren maandelijks spaarde. En ben nu een sok aan het breien voor onder mijn matras, dat spreekt voor zich.