In mei 1967 sloot de Egyptische socialistische dictator Gamal Nasser de Straat van Tiran af. Hierdoor kon geen enkel Israëlisch schip nog naar Azië varen. Dit was funest voor de economie van het kleine Israël. Nadat Nasser ook nog eens 100.000 Egyptische soldaten en 950 tanks naar de grens van Israël stuurde, zag Israël geen andere mogelijkheid dan zich militair te verdedigen. De Zesdaagse Oorlog werd zo een feit. Israël moest zich tijdens deze oorlog niet alleen tegen Egypte verdedigen, maar ook tegen Jordanië, Syrië en Irak. Desondanks won Israël deze oorlog, en veroverde grote stukken land. De Sinaïwoestijn en de Gazastrook werden Egypte ontnomen, de Westoever en de Golanhoogvlakte werden op Jordanië en Syrië veroverd.

Op 27 maart 2002 presenteerde koning Abdullah van Saudi-Arabië het zogenaamde Arabische Vredesinitiatief. Kern van dit initiatief was dat Israël zich volledig zou terugtrekken uit de in 1967 veroverde gebieden, en er een onafhankelijke Palestijnse staat zou komen met Oost-Jeruzalem als hoofdstad. Bovendien moest Israël 5 miljoen Arabische ‘vluchtelingen’ toelaten. In ruil hiervoor zouden alle Arabische landen de betrekkingen met Israël normaliseren.

Jaap Hamburger van de splintergroepering Een Ander Joods Geluid (EAJG), alsmede de opstellers van het recente rapport over Israël en de Palestijnen van de Adviesraad voor Internationale Vraagstukken (AIV), refereert in positieve zin aan dit vredesinitiatief. Zij stellen dat dit initiatief laat zien dat Israël geen vrede wil, terwijl de Palestijnen en Arabische landen al jaren niets liever willen. Een ongeloofwaardige stelling, want het is juist de Palestijnse Autoriteit van president Abbas die al jaren weigert te onderhandelen over definitieve vrede. Dat is trouwens in flagrante strijd met de eerder gesloten internationale akkoorden.

Israël wil wel degelijk vrede. In 1982 trok Israël zich helemaal terug uit de Sinaï, nadat de Israëlische Likudpremier Menachem Begin en de Egyptische dictator Anwar Sadat in 1979 een vredesakkoord hadden getekend. Sadat zou deze terugtrekking overigens niet meemaken. Hij werd in 1981 doodgeschoten door Egyptische radicale moslims die walgden van dit vredes­akkoord.

Het is bovendien de vraag of koning Abdullah van Saudi-Arabië wel voor alle Arabische landen en -groeperingen spreekt. Op de dag van de presentatie van zijn vredesinitiatief blies een zelfmoordenaar van de islamitische terreurorganisatie Hamas zich op in een hotel in Netanya, een Israëlische kustplaats. Meer dan dertig burgers werden gedood. Hamasoprichter Ahmed Yassin wilde met deze aanslag een duidelijk signaal afgeven. Hamas is faliekant tegen het vredesinitiatief van koning Abdullah.

Hamas wordt al jarenlang militair gesteund door Iran, dat eveneens tegen elke vredesovereenkomst met Israël is. In augustus 2012 zei Mahmud Ahmadinejad, de president van Iran, nog dat „Israël een kankergezwel is”, en dat „elke zionistische cel in dit gezwel uitgeroeid moet worden, anders komt het terug.”

De islamitische terreurgroep Hezbollah, die de baas is in Zuid-Libanon, een regio die grenst aan Noord-Israël, wordt fanatiek door Iran gesteund. Volgens Hassan Nasrallah, de leider van Hezbollah, kan het Arabisch-Israëlische conflict „enkel en alleen worden opgelost door de vernietiging van Israël.” Hezbollah staat dus niet achter het vredesinitiatief van koning Abdullah.

Hezbollah steunt op zijn beurt weer het regime van Assad van Syrië, een land dat evenals Jemen, Libië, Egypte en Irak steeds meer uit elkaar begint te vallen. Hierdoor zijn grote delen van deze staten in handen gevallen van islamitische bendes die gelieerd zijn aan al-Qaida. Denk hierbij aan de Sinaïwoestijn, dat grenst aan Zuid-Israël, en grote delen van Zuid-Syrië, dat grenst aan Noord-Israël. Ook al-Qaida is tegen elke vrede tussen Israël en de Arabische wereld.

Het vredesinitiatief van koning Abdullah van Saudi-Arabië mag dan mogelijk goed­bedoeld zijn, het is een complete wassen neus. Grote delen van de islamitische wereld zijn tegen elke vredesovereenkomst met Israël.

Het is dan ook absurd dat Jaap Hamburger en de opstellers van het rapport van de Adviesraad voor Internationale Vraagstukken juist aan dit voorstel refereren als de moeite waard. De enige conclusie die hieruit kan worden getrokken is dat zij Israël graag nog meer bedreigd zien worden door islamitische radicalen, of dat zij geen benul hebben van de huidige precaire situatie in het Midden-Oosten. Laten we hopen dat het laatste het geval is.

De auteur is oud-senator voor de VVD en voorzitter van Likud Nederland.