De werkelijkheid is een andere. De 5-jarige Arati Mondal zit hier stenen te breken met een stalen hamer, en ze doet dat niet als spelletje maar omdat ze mee moet helpen geld te verdienen. Dagelijks is ze er, samen met haar ouders, broertjes en zusjes, mee bezig: stenen breken. Of het nu giet van de regen, of alles wordt verzengd door de zon, gewerkt zal er wórden, want van de opbrengst die bij elkaar wordt gebikt moet aan het eind van de dag eten worden gekocht. Meer dan 1 à 3 euro per dag levert dat per arbeider niet op en daarom moeten, als het even kan, ook de kleinsten in het gezin meewerken.

Aan de oever van de rivier de Balason, in het district Darjeeling, zo’n kleine 600 kilometer ten noorden van de Indiase stad Calcutta, leven duizenden gezinnen op deze manier.

Hoeveel zullen het er in heel India zijn? Dat aantal loopt in de miljoenen, want kinderarbeid tref je ook aan in tal van andere sectoren van de Indiase economie.

Natuurlijk zijn de bazen van zulke bedrijven en hun collega-afnemers voor deze misstanden verantwoordelijk, maar daarmee is niet alles gezegd. Want hoeveel van de producten die door kinderhandjes zijn gegaan liggen bij óns voor een leuk prijsje in de schappen, en als de vermoorde onschuld aantrekkelijk te wezen?

Zonder dat je het weet, zou goedkoop shoppen zomaar volstrekt onverantwoord kunnen zijn, omdat je er al die miljoenen Arati’s mee aan het werk houdt.

Goed dat er ook in Nederland steeds meer organisaties zijn die precies dát laten weten, en ons onwetende consumenten tijdig op de vingers tikken.