Op zich pakten we het goed aan. We waren enthousiast, werkten hard en wilden het probleem vliegensvlug oplossen. Dat lukte, hoewel onze snelle oplossing de kwaal erger maakte. Dit voorbeeld staat niet op zichzelf, het gebeurt vaker. Ik lees, hoor of zie iets en reageer ter plekke. Binnen enkele minuten volgt er een analyse, pasklare oplossing of sluitend antwoord. Vaak gaat dit goed, soms zijn de gevolgen echter dramatisch. Zoals bij een e-mail die ik verkeerd interpreteer en gelijk van een brandend antwoord voorzie. Of een blik van iemand die ik denk te begrijpen, terwijl die persoon eigenlijk iets anders bedoelt. Wanneer de mist (of het sop) van de acute realiteit wegtrekt, blijkt een snelle reactie niet altijd de beste. Ik stak al heel wat uren in het oppoetsen van door mijzelf veroorzaakte snelle schuurspons­oplossingen.

Op dergelijke momenten denk ik terug aan onze beteuterde gezichten bij de bekraste motorkap. We bedoelden het zo goed, maar de uitwerking viel zo tegen. „Goede bedoelingen zijn prachtig”, zei een grijze duif ooit tegen me, „maar laten we eerst rustig naar de realiteit kijken.” Waarschijnlijk is ‘vertragen’ de grootste zegen van het ouder worden. Ik denk aan de ouderen in mijn leven, die voor mij steunpilaren zijn bij het bepalen van koers en het nemen van beslissingen. Richtinggevers, die ik voor geen goud wil missen. Ze hebben één ding gemeen, ze luisteren. Vervolgens geven ze geen advies, maar stellen louter vragen. Wanneer alles op tafel ligt, komt er een advies. Niet pasklaar, wel sluitend. Wij jongeren hebben dergelijke ouderen nodig. Mensen die tijd maken, om ons te leren de tijd te nemen. Dat voorkomt poetsen.