Obama heeft afgelopen nacht met zijn optreden meer gewonnen dan hij twee weken geleden verloor, is de primaire reactie van politieke analisten. Hij viel Romney hard aan, wist goed te argumenteren en kon hem op één punt in de hoek drijven. Romney ging hard onderuit toen hij suggereerde dat Obama de aanslag op de Amerikaanse ambassade in Libië niet serieus had genomen en pas na veertien dagen adequaat reageerde. Het bleek een misser te zijn die de Republikein niet wist goed te maken.

Natuurlijk zijn er ook punten waarmee Romney scoorde. Het is zeker niet zo dat Obama een eclatante overwinning kan worden toegeschreven. Ook zijn er wel aanmerkingen te maken op de debatleidster. Romney vroeg haar herhaaldelijk om meer spreektijd. Tijdens het debat kwam hij daardoor enigszins over als het misdeelde jongetje. Inmiddels hebben debatanalisten vastgesteld dat Obama inderdaad ruimer met spreektijd werd bedeeld dan Romney.

Evenzo is er kritiek dat de gespreksleidster een lichte sympathie liet doorschemeren voor Obama. Dat laatste is overigens niet bijzonder. De Amerikaanse media schuwen in het algemeen niet duidelijk te maken dat ze weinig moeten hebben van de Republikein. In ieder geval is nu wel duidelijk dat Romney er een zware dobber aan heeft om Obama te verslaan. Dat heeft niet alleen te maken met het feit dat een zittende president vanwege zijn ambtelijke ervaring altijd een voorsprong heeft. Een tweede factor is dat Romney zowel vanwege zijn zakelijk verleden als om zijn meer behoudende standpunten op ethisch terrein bij veel Amerikanen niet zo geliefd is.

Het nadeel van televisiedebatten is wel dat het vaak niet om een werkelijk inhoudelijke discussie gaat. Het is eerder een wedstrijd vliegen afvangen en kijken waar je de tegenstander kunt raken. Zoals een Amerikaans commentator vannacht na afloop van het debat zei: „Deze debatten gaan er niet zozeer over wat men zegt, maar hoe men het zegt. De meeste gewiekste wint. Maar daarmee is niet gezegd dat we de beste man in het Witte Huis krijgen.”

Dat ondanks dat manco de debatten van invloed zijn op de verkiezingsresultaten, kan niemand ontkennen. President Carter moest in 1980 het verliezen van zijn tegenkandidaat Ronald Reagan mede omdat deze in de debatten sterker was. En Richard Nixon, die inmiddels vicepresident was geweest, moest in 1960 het onderspit delven tegen Kennedy omdat hij in het tv-debat als gevolg van slechte make-up grauw en versleten oogde.

Dat alles illustreert dat de stijl van een kandidaat in het debat vaak zwaarder weegt dan zijn echte boodschap. Wie echter vooral let op he effect van een kandidaat tijdens een tv-show, want dat zijn de debatten vooral, kan zich schromelijk vergissen.