Terwijl op 20 juli het Europees Hof voor de Rechten van de Mens stof deed opwaaien met zijn uitspraak over het vrouwenstandpunt van de SGP, werd me vanuit Den Haag twee dagen daarvoor een heel ander rapport in de schoot geworpen.

ZonMw, de organisatie die geld voor zorgonderzoek verdeelt, presenteerde ”Vrouwen zijn anders”. Daarin wordt gesignaleerd dat er in de gezondheidszorg nog te weinig rekening wordt gehouden met verschillen tussen mannen en vrouwen. Meer kennis over deze verschillen kan onder meer de gezondheid van vrouwen verbeteren. In onderzoek en behandeling van ziekten is heel lang gedacht dat mannen en vrouwen met uitzondering van geslachtsorganen hetzelfde zijn. Inmiddels is er overweldigend bewijs dat dit een ernstige misvatting is.

Als dit pleidooi niet door ZonMw maar door het Wetenschappelijk Instituut van de SGP was gepresenteerd, had het waarschijnlijk meer aandacht gekregen. Als we iets hebben geleerd in de afgelopen campagneperiode was het wel dat niet de inhoud maar de persoon die het zegt een belangrijk deel van de interpretatie en het mediabereik bepaalt. Uitspraken worden uitsluitend beoordeeld op basis van al op voorhand betrokken stellingen.

Het ‘vrouwenstandpunt’ is hier een duidelijk voorbeeld van. Wezenlijke discussies over de rol van man, vrouw en gezin worden vertroebeld door pertinente onjuistheden of waanideeën van de buitenwereld. Luid applaus voor het ZonMw-pleidooi ”Vrouwen zijn anders”, maar hoongelach als de SGP aandacht vraagt voor sekseverschillen.

Ook in eigen kring wordt het vrouwenstandpunt regelmatig opgeblazen. Tijdens het debat tussen christelijke lijsttrekkers, dat vorige week plaatsvond, stelde Arie Slob onomwonden dat het vrouwenstandpunt en theocratie de verschilpunten tussen CU en SGP zijn. Nou, ik denk dat er wat economische standpunten en overheidsvisie betreft wel relevanter verschillen te noemen zijn. Maar ondertussen bepaalt het wel de beeldvorming voor christelijke zwevers.

Nu de campagnetijd voorbij is, is echter het moment gekomen om op dit punt van binnenuit discussie te voeren. En knopen door te hakken. Want eerlijk gezegd kom ik maar weinig SGP’ers tegen die het vrouwenstandpunt actief uitdragen. Wel veel SGP’ers die zich bij het verdedigen van hun visie haasten te melden dat zij het „niet met het vrouwenstandpunt eens zijn.” Zijn dit allen surrogaat staatkundig gereformeerden?

Ik ken ook mensen die niet op de SGP maar op de CU stemmen vanwege het vrouwenstandpunt. Terwijl ze wat inhoudelijke standpunten wel degelijk bij de SGP thuis horen en de derde zetel zouden kunnen vormen. Of de vierde.

Het gaat niet om water bij de wijn. Of om macht. Maar wel om een eerlijke discussie over hoe anders vrouwen zijn. En wat hun relevante bijdrage aan een christelijker samenleving is. En dan denk ik bijzonder aan de (toenemende) groep singles. Of aan vrouwen zonder kinderen. Is er een wezenlijk verschil tussen een vrouwelijke arts, manager of gemeenteraadslid als het gaat om verantwoordelijkheid voor en dienen van de samenleving?

Op een campagnebijeenkomst donderdag werd Julianne Klijnsmit-Donkersloot, een vlotte 25-jarige uit Oud-Beijerland, SGP’er van de avond. Ze liet tijdens een standpunten- en kennisquiz zo’n 200 mensen, vooral grijze mannen, achter zich.

Zaterdag schudde ik een dame de hand die negentig werd. Haar hele leven alleen gebleven en actief gediend. Afdelingshoofd in een ziekenhuis. Directrice van een verzorgingshuis. En natuurlijk, ze is donateur van de SGP. Nee, ze moet niet denken aan een lidmaatschap. Maar van mij had ze in de gemeenteraad mogen zitten. Om te pleiten voor verschil in gezondheidszorg tussen mannen en vrouwen. En om te betogen hoe belangrijk het is dat moeders hun gezin dienen. En vaders. Want vrouwen zijn anders, dat weten SGP’ers al sinds 1918.

De auteur is gezondheidswetenschapper. Reageren? gedachtegoed@refdag.nl