Nieuwe energie
Goed, het is handig om van energieleverancier te veranderen, geef ik toe aan de man die zijn legitimatiekaart zo opzichtig heeft opgespeld dat het erop lijkt alsof men in het verleden regelmatig de pitbull op hem losliet. Ik betaal overigens al aan zijn bedrijf, zeg ik, omdat zijn baas mijn vaste netwerkleverancier is. Inderdaad, een ander bedrijf levert overige energie, derhalve zit ik maandelijks met twee rekeningen opgescheept.
Uiteraard ga ik er enorm op vooruit, glimlacht hij, als ik geheel overga op zijn bedrijf. Ik bespaar mijzelf tientallen euro’s op termijn. Hij onderbouwt dit met een reeks getallen die als wiskundige formules uit zijn mond glijden en mij niets zeggen. Ik heb maar één doel voor ogen: één rekening in plaats van twee. Ik zet mijn handtekening met een tevreden gevoel. Er wordt mij geen gratis iPad, Senseo of een buitenissige worst voorgehouden, ik hoef alleen minder te betalen voor meer overzicht.
Van het andere bedrijf verschijnt nu een eindafrekening waarvan ik in overdrachtelijke zin achterover sla, ik mag een slordige 500 euro betalen. Dat is onmogelijk, de kinderen zijn de deur uit, ik heb minder dan ooit verbruikt, mij is beloofd dat ik bespaar. Ik bel op.
Het gesprek kost tien eurocent per minuut. Hierna volgt een keuzemenu, dat bestaat uit vier mogelijkheden die in meer zinnen worden opgesomd dan mij nodig lijkt. Als ik kies, volgt een nieuw menu, of ik als in een chic restaurant nu eindelijk aan het hoofdgerecht toe ben. Verder mag ik mijn klantnummer en mijn postcode intoetsen. Er klinkt een muziekje van het soort dat ik zelf nooit zou beluisteren. Als ik eindelijk iemand aan de lijn heb, word ik doorverbonden met een dame die er meer van weet.
Een verveelde stem –dat snap ik dan, met een dergelijke baan moet je na verloop van tijd wel inzakken– vraagt: „Wat is uw klantnummer, mevrouw?” „Dat heb zojuist ingetoetst”, zeg ik. Zij legt dusdanig omslachtig uit waarom ik het toch moet herhalen, dat ik vermoed dat het een truc is. Deze goed geoliede zinnen leveren in elk gesprek 30 cent op en bovendien zorgt het voor meer wachters aan de lijn, tel uit je winst. Nadat ik mijn verhaal met matte stem heb weten te voltooien, blijkt dat ik met mijn klacht bij de nieuwe leverancier moet zijn. Die mij de korting beloofde. „Maar ik heb van úw bedrijf een rekening ontvangen die absurd is”, zeg ik. Weer die toon die mij het gevoel geeft een chronische patiënt te zijn. Ik druk haar zonder gewetenswroeging weg.
Natuurlijk moet ik alles betalen. Met de optimistische belofte dat het in de toekomst netjes verrekend wordt, „want echt, u betaalt niet meer dan u verbruikt.” Als iets energie kostte, is het dit geregel.
