Vandaag start in Brabant de massameeting van Flevo Festival en de jeugdkerken in Nederland. Hun „eigentijdse vertolking van het Evangelie” staat op gespannen voet met gereformeerde soberheid. En de ter plekke geuite visie op zaligheid strookt doorgaans niet met wat de kerk van de Reformatie gelooft. Er bestaan verantwoorde alternatieven. In het kerkelijk jeugdwerk. Hoewel dat natuurlijk niet bedoelt te evangeliseren. De organisatoren in Liempde zien ook dat als opdracht.Mensen kunnen soms op een ongedachte manier in aanraking komen met God. Dat valt niet te ontkennen. Laat niemand door kritische gedachten over het festival iets afdoen van de bewogenheid met het heil van de naaste. Indien van het koesteren van zulke gevoelens althans sprake is. Het is vaak niet de sterkste kant van zichzelf als reformatorisch beschouwende mensen. De vraag is: Vormt zo’n duizenden mensen trekkende bijeenkomst het meest geschikte middel om buitenkerkelijke jongeren te benaderen en aan te spreken?

De Heere Jezus preekte ook tot grote menigten. Maar tegelijk zegt Hij in de Bijbel telkens dat de omstanders Zijn wonderen niet verder moeten vertellen. Waarom? Hij lijkt beducht voor weinig overwogen, emotionele beslissingen. Waar de Heilige Geest iemand overtuigt van zonde en het licht laat vallen op de Heere Jezus, gebeurt dat immers vaak op de bijna onopgemerkte werking van gist. Dus niet spectaculair, met veel bombarie en kabaal. De Koning van de kerk kiest voor een persoonlijke benadering. Hij vraagt geen oppervlakkige, maar een weloverwogen keuze.

Altijd was het naar een gemeente leiden van mensen die via massale rally’s een levensverandering ondergingen moeilijk. Mensen die zo’n bijeenkomst op touw zetten, komen immers uit verschillende kerken. Waarheen verwijzen zij de nieuwkomers? Naar deze groep? Naar dat bedehuis? De tientallen Nederlandse jeugdkerken -natuurlijk oecumenisch- schijnen daarvoor een oplossing te zijn. Toch kleven er bezwaren aan dat verschijnsel. Het heeft iets van de zoveelste christelijke subcultuur. Verdeeldheid is verkeerd. Alsof ware gelovigen -jongeren en ouderen- niet allen deel uitmaken van het éne lichaam van Christus. Moet er dan nog een nieuw fenomeen stimulansen ontvangen?

Het is in het evangelisatiewerk trouwens nodig de grenzen van het menselijk vermogen in acht te nemen. Als er -ergens in India of in de derde wereld- een geluidswagen door de straten rijdt om analfabeten een bijbelse boodschap te brengen, kan dat tot zegen zijn. Maar een dove valt zo onmogelijk te bereiken. Mensen gebruiken middelen. Maar alleen de Heilige Geest is in staat het hart van een zondaar te openen.

De huidige cultuur kenmerkt zich door twijfel over wat de waarheid is. Er leeft interesse in goede ervaring en voor wat voordeel oplevert. Een burger van West-Europa is individueel ingesteld. Vraagt dat om een massale aanpak? De muur van postmodernisme biedt openingen via een persoonlijke benadering. Mensen -Jood of heiden, dat doet er niet toe- hebben meer dan ooit hun eigen, vaak bewogen levensverhaal. Dat vraagt in het evangelisatiewerk om een individuele werkwijze.

Hoe verliep dat in de eerste eeuwen na Christus? De kerken kenden geen speciale commissies. Zij gebruikten geen stadions voor rally’s. Maar ze gaven persoonlijk getuigenis van hun geloof. Tegenover een meer of minder bekende op de markt. Of in de straat. Of op het terrein van de haven. En anno 2003? In het vliegtuig. Of al wachtend op een reparatie van de auto in de garage. Dat is niet eenvoudig. Maar als het hart vol, loopt de mond soms over. Evangeliseren is trouwens niet alleen preken. Soms zegt iemands gedrag meer dan woorden.