Cohen werd bijna 2 jaar geleden naar voren geschoven als opvolger van Wouter Bos. In de aanloop naar de verkiezingen van 2010 werd hij door de PvdA ingezet als de ideale troef; de premierskandidaat bij uitstek met een flinke staat van dienst als burgemeester van Amsterdam die de boel vooral bij elkaar wilde houden. De ideale bestuurder.

Maar die missie slaagde net niet. Na de verkiezingen belandde de PvdA op 30 zetels, 1 minder dan de VVD. Dat betekende dat Cohen een rol moest gaan vervullen die hem minder op het lijf geschreven leek: die van oppositieleider.

Moeizame televisieoptredens tijdens de verkiezingscampagne van 2010 bleken een voorbode voor de lastige taak die Cohen op zich had genomen. Hij kwam niet uit de verf en kreeg het niet voor elkaar om in zijn rol te groeien. Zelf zag hij zich als „een beetje on-Haags.” Hij was ook niet van plan dit te veranderen.

Cohen werd echter wel ’Haags’ aangepakt. Met name Wilders had het altijd op hem gemunt. „De grote gedoger, de medeklungeraar, de bedrijfspoedel en het schoothondje van het kabinet”, noemde de huidige gedoogpartner van het kabinet zijn rivaal.

Daarnaast werd Cohen aan de andere kant van het politieke speelveld onder de voet gelopen door Emile Roemer, die in de peilingen een ongekende opmars maakt met zijn Socialistische Partij. Cohen slaagde er maar niet in uit te leggen welke koers de sociaaldemocraten varen. Dat de PvdA op punten steun geeft aan het minderheidskabinet van VVD en CDA, bleek - zeker door Cohen - niet begrijpelijk genoeg uit te leggen.

Kritiek vanuit de fractie bleef lange tijd binnenskamers, totdat vorige week een e-mail van het PvdA-Kamerlid Frans Timmermans uitlekte waarin die de koers van Cohen en de nieuwe partijvoorzitter Hans Spekman hekelde. Volgens Timmermans zette Cohen de PvdA te veel neer als een ’SP-light’. Cohen kreeg afgelopen donderdagavond nog wel formeel de steun van de fractie, maar trok maandag zijn conclusie toen de kritiek anoniem aanhield.