„Zo’n ontvangst zal hij in het Europees Parlement nooit krijgen.” Dat verzekerde een Europese topdiplomaat ons tijdens een diner nog geen uur nadat de Israëlische premier Netanyahu dinsdag zijn speech voor het Congres in Washington had uitgesproken. Waarom eigenlijk niet? Die vraag dringt temeer als we letten op de halfslachtige positie die de EU inneemt in het conflict tussen Israël en de Palestijnen.

De enige referentie aan de EU in Netanyahu’s speech was het abrupte vertrek van de Europese waarnemers aan de grens tussen Egypte en de Gazastrook bij Rafah nadat Hamas er de macht had overgenomen. Dat zegt veel. De Europese Unie heeft zich onvoldoende als een betrouwbare partner bewezen. En daarmee dreigt de EU, te midden van de vrijwel unanieme instemming van het Amerikaanse Congres met de plannen van premier Netanyahu en een toenemende nationale consensus in Israël, steeds meer buitenspel te staan.

Wat houden deze plannen in? Een Israëlische journalist vatte die voor onze EP-delegatie samen als de ”four no’s”. Dit wil zeggen geen onderhandelingen met Hamas, geen terugvallen op de grenzen van ’67, geen recht op terugkeer van Palestijnse vluchtelingen en geen deling van Jeruzalem. En deze vier standpunten lichtte hij puntig toe.

Verwachten wij dat de VS met al-Qaida gaan onderhandelen? Nee. Op het smalste stuk, althans volgens de grenzen van ’67, is Israël nog geen 15 kilometer breed. Israël heeft daarom verdedigbare grenzen nodig. Ook het recht op terugkeer van Palestijnse vluchtelingen in Israël veegde hij, in navolging van zijn eigen premier, van tafel. Die olijfboom waar opa vijftig jaar geleden onder zat, is er echt niet meer. Israël is de laatste decennia ingrijpend veranderd. Deze vluchtelingen dienen terug te keren naar de nieuwgevormde Palestijnse staat. Zo is er pas echt sprake van twee staten voor twee volken. De deling van Jeruzalem noemde hij, na alle vreugde over bijvoorbeeld het opheffen van de deling van Berlijn, ondenkbaar en onwenselijk.

Deze aanpak verdient niet alleen veel lof in Washington, maar ook in Israël. De eerdergenoemde Europese topdiplomaat kon tijdens de briefing van de bezoekende Europese delegatie niet anders zeggen dan dat de positie van premier Netanyahu en zijn regering sterker is dan ooit. Zelfs de grootste oppositiepartij, Kadima, kan niet anders roepen dan dat de premier te weinig concreet is geweest. En zelfs dat standpunt wordt niet unaniem uitgedragen, gezien de vele positieve reacties die de premier ontving van de zijde van Kadima.

Het wordt hoog tijd dat Europa wakker wordt en zich als een betrouwbare partner van Israël gaat opstellen. Ook na de ‘verzoening’ tussen Fatah en Hamas moet de EU met alle nadruk blijven wijzen op het terroristische karakter van laatstgenoemde partij. Hamas is geen vredespartner. De Joodse staat moet verdedigbare grenzen krijgen, juist ook op die plaatsen waar het land op zijn smalst is. Een inboeten aan veiligheid is een te hoge prijs voor vrede.

Europa doet er goed aan duidelijk uit te spreken dat de tweestatenoplossing betekent dat er naast een Palestijnse staat ook een Joodse staat komt. En die Joodse staat wordt in zijn wezen bedreigd als vele Palestijnse vluchtelingen naar Israël zullen terugkeren. Als dat gebeuren zal, is er sprake van een Palestijnse staat naast een Palestijnse staat in wording. Na de deling van Berlijn, die enkele decennia heeft geduurd, moet Europa geen opdeling van Jeruzalem willen. Spooksteden op eigen continent zoals Nicosia (Cyprus) zijn daarvan het levende bewijs.

De komende maanden zullen in het teken staan van het Palestijnse voornemen unilateraal de eigen onafhankelijkheid af te kondigen. Als er de komende maanden op één onderwerp Europese unanimiteit is vereist, is het wel hier. De eurofractie van de SGP roept de lidstaten van de Unie op in de zitting van de VN van september unaniem dit heilloze plan weg te stemmen en in de tussentijd op alle mogelijke podia af te keuren.

Mocht Netanyahu de komende maanden zijn plannen komen toelichten in het Europees Parlement, dan zullen wij in ieder geval hartelijk en op hartelijke wijze met zijn plannen instemmen. Israël verdient, te midden van een falende partner in Ramallah en een op drift geraakte regionale context, onze steun en solidariteit. Maar boven alle ons gebed of de Heere vrede in Israël wil geven.

De auteurs zijn lid respectievelijk beleidsmedewerker van de eurofractie SGP en namen van 23 t/m 26 mei deel aan het delegatiebezoek van het EP aan Israël.