Het trieste resultaat is dat medewerker Robert M. zich gedurende ruim twee jaar kon vergijpen aan in totaal 85 (zeer jonge) kinderen. Sommige kinderen werden ook door andere medewerkers misbruikt. Terecht ging er een schok door ons land toen deze zaak in december bekend werd. Ouders brengen hun kind naar een dagverblijf in de veronderstelling dat het daar veilig is. Hun vertrouwen wordt ernstig beschadigd als blijkt dat die veiligheid ver te zoeken is, nog afgezien van het leed dat de slachtoffertjes is aangedaan.

Vaker blijkt bij kwesties van mishandeling of misbruik van kinderen dat hulp- en overheidsinstanties, hoewel goed bedoeld bezig, langs elkaar heen werken. Daardoor worden urgente signalen soms niet goed opgepakt. Het is een bedenkelijke schaduwkant van onze bureaucratische samenleving.

Er ligt over de Amsterdamse zedenzaak een gedetailleerd rapport op tafel. Grote vraag is wat er met de conclusies en aanbevelingen wordt gedaan. Het eerste dat absoluut aandacht verdient is dat signalen van (mogelijke) misstanden rond kinderen tot op de bodem worden onderzocht. In eerste instantie door de directie van het betreffende dagverblijf, maar ook door het consultatiebureau, de GGD, de zedenpolitie en de gemeente. Deze instanties dienen hun bevindingen niet voor zichzelf te houden, zoals in Amsterdam gebeurde, maar met elkaar te bespreken, zodat helder wordt of er daadwerkelijk sprake is van ontoelaatbare praktijken en of er ingegrepen moet worden.

Ook het pleidooi van de commissie-Gunning om op elke groep twee medewerkers te plaatsen, de zogeheten vierogenaanpak, verdient een serieuze kans. Pessimisten roepen direct dat zoiets door allerlei bezuinigingen niet mogelijk is, maar dat is bij voorbaat het hoofd in de schoot leggen. Het waarborgen van de veiligheid van kinderen heeft prioriteit en vereist meer personeel, dus extra geld.

Kinderdagverblijven zouden verder eens kritisch naar zichzelf moeten kijken. Hebben zij een cultuur waarbij het gewoon is dat medewerkers elkaar aanspreken op hun gedrag, zeker als dat vragen oproept? Zolang daar een taboe op rust, kunnen misstanden jarenlang doorgaan zonder dat iemand ingrijpt. Hier ligt een taak voor directies van kinderdagverblijven om een gezonde openheid te creëren. Zij zijn dat aan hun klanten, kleine kinderen die zichzelf niet kunnen beschermen tegen fysiek geweld van volwassenen, verplicht.

Robert M. kon aan het werk bij Het Hofnarretje, hoewel hij eerder was veroordeeld voor het bezit en de verspreiding van kinderporno. Dat maakt één ding glashelder: de screening van personeel moet absoluut beter.