Gisteren moest het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken schoorvoetend toegeven dat die planning wellicht toch niet haalbaar is. Als de gesprekken tot augustus 2011 duren en er meer tijd nodig blijkt, zullen we die uiteraard nemen, luidde de boodschap van het State Department.

Gesprekken? Er wordt vooralsnog nog helemaal niet overlegd tussen Israël en de Palestijnen. Het lijkt dan ook enigszins wonderlijk om nu al voorspellingen te doen over verlenging van onderhandelingen die nog niets eens zijn begonnen.

De enige besprekingen die momenteel over het vredesproces in het Midden-Oosten plaatshebben, worden tussen Washington en Jeruzalem gevoerd. Het magische woord dat in die gesprekken steeds valt is bouwstop. Het Witte Huis eist –namens de Palestijnen– een nieuw moratorium op de uitbreiding van Joodse nederzettingen in de Palestijnse gebieden. Pas dan wenst de Palestijnse Autoriteit weer aan de onderhandelingstafel terug te keren.

Toegegeven, het zal veel Palestij
nen een doorn in het oog zijn dat 
zij Joodse woningen zien verrijzen 
op grondgebied dat zij in de toe-komst tot een Palestijnse staat den-ken te kunnen rekenen.

Maar elke dag dat de Palestijnen weigeren de vredesbesprekingen te hervatten, zullen die bouwactiviteiten vorderen. Elke week dat Mahmud Abbas blijft steken in zijn halsstarrige eisen wordt er weer een nieuwe Israëlische woning op de Westelijke Jordaanoever opgeleverd.

De Palestijnen zouden er goed aan doen iets van de geschiedenis te leren. Dan hoeven ze nog niet eens zo ver in de historie terug te gaan. Neem de Israëlische terugtrekking uit de Sinaïwoestijn, geregeld in het vredesverdrag tussen Israël en Egypte dat in 1979 werd gesloten. Premier Begin en president Sadat kwamen, zagen en sloten een akkoord.

Zonder voorwaarden vooraf. Zonder wisselgeld in te leveren voordat de koop ook maar was gesloten. Maar wel met het gevolg dat Israël diverse nederzettingen in de Sinaï opgaf, waaronder Yamit, dat destijds zo’n 2500 inwoners telde en voorbestemd was om tot een belangrijke havenstad uit te groeien.

Blijkbaar zijn de Palestijnen eropuit Israël, via Amerikaanse druk, wisselgeld uit handen te nemen voordat ze überhaupt tot praten bereid zijn.

Of de Palestijnen hebben zelf niets te bieden. Want nog altijd is het een raadsel waarom de Palestijnse leider Yasser Arafat in 2000 het meest genereuze Israëlische aanbod voor vrede van de toenmalige premier Ehud Barak afsloeg. Toen werd er wél gepraat – zonder voorwaarden vooraf. Nu wordt er niet eens gepraat. Dat geeft weinig hoop voor de toekomst van het vredesproces – als er al zoiets bestaat.