Onder mensen geldt het recht van de sterkste. Saddam Hussein kwam erachter. Irak legde het loodje. Toch bekende de Amerikaanse minister van Defensie, Rumsfeld, dat zijn militairen op eigen houtje geen massavernietigingswapens vinden. Wie ogenschijnlijk de sterkste is, heeft niet altijd het laatste woord. Zelfs niet als zo iemand Bush heet.Mensen proberen iets te bereiken in het leven. Dat gebeurt grootschalig. De Rus Joeri Gagarin beschreef als kosmonaut in 1961 vanuit zijn satelliet een volledige omwenteling. Neil Armstrong zette in 1969 als eerste een voet op de maan. Toch hebben ruimtevaarders niet alle touwtjes in handen. Dat bleek bij de ramp met het ruimteveer Columbia.

Deed de Britse premier Blair het vorige maand dan niet goed? Hij bleek bereid af te treden. De weerstand van de Labour-partij tegen de oorlog in Irak vormde de oorzaak. Is zoiets -om met Bonhoeffer te spreken- navolging? Of politieke noodzaak? Het laatste doet zich vermoeden.

De anglicaanse aartsbisschop van Canterbury waste op Witte Donderdag de voeten van twaalf kerkleden. Vormde zijn optreden een teken van het gering achten van zichzelf? Welnee. Williams herstelde een oude traditie in ere. En hij hoopt op deze manier de kerk wat sterker en aantrekkelijker te maken.

Maar ook kleine jongens vechten er vaak op straat al om wie de meeste kracht in z’n knuisten heeft. Volwassen mensen steken elkaar de loef af voor een plaats op het pluche. Soms vloeit daar veinzerij uit voort en vallen er slachtoffers. Via vergaderingen achter de schermen. Door werken met de ellebogen. In het manipuleren met principe, macht en miljoenen. Leed en schade heten onvermijdelijk en vallen niet te ontkomen. Met een vrome zinswending weten we er zelfs de zonde wel bij te betrekken. „Zo is het leven nu eenmaal.”

De Zoon van God handelt anders dan grote of kleine machthebbers. Hij liet zich niet vastspijkeren omdat Zijn carrière als die van een grootspreker was misgelopen. Hij zocht het kruis niet om via een drama aandacht te trekken. Hij stierf niet omdat een huichelachtige overheidsdienaar z’n handen niet thuis kon houden. Zijn volksgenoten wilden Hem koning maken. Die positie begeerde Hij niet. Hij zocht geen eer en furore, maar lijden. Nota bene: in de plaats van vijanden. Jezus Christus wrong Zich niet in duizend politieke bochten om er iets beter af te komen. Zijn voorbeeldige ootmoed en nederigheid, Zijn lijdzaamheid en geduld blijken voor kleinmenselijke, aardse knoeiers onnavolgbaar. Die onmetelijke, gans Andere valt niet na te bootsen. Hij legde Zijn leven niet af als martelaar. Hij gaf Zich vrijwillig. Uit liefde. Wie zo doet, toont Zich echt de Sterkste.

De media boden inzicht in de oorlog in Irak. Ze toonden beelden van het verongelukte ruimtevaartuig. Ook Golgotha trok kijkers. Afstandelijk. Emotioneel. Anno 2003 bevolken nog altijd talloze toekijkende schepsels de aarde. Maar er leven ook anderen. Mensen die zich telkens weer afgebroken weten. Door vijanden vanbinnen en vanbuiten. Zij schamen zich vooral omdat ze de Zaligmaker niet gelijkvormig zijn in ootmoed, geduld en liefde. En zo hongeren en dorsten ze naar de gerechtigheid van de Sterkste. Zo verlangen zij om Zijn beeld gelijkvormig te worden.

De opgestane Christus deed het onmogelijke. Hij deelt het nieuwe leven uit. Kennis, gerechtigheid, heiligheid. En Hij laat het verkondigen. Aan politici, ruimtevaarders, ministers van Defensie, aartsbisschoppen, journalisten en kleine jongens. Het is onbegrijpelijk voor opstandige dwarsliggers die God niet willen laten regeren.

Het recht van de Sterkste is mensen die denken om te komen -omdat ze er niet meer tegen opkunnen- levend te maken.