In De Saambinder, orgaan van de Gereformeerde Gemeenten, schrijft ds. C. Sonnevelt over de „stille revolutie” die zich in de afgelopen veertig jaar heeft voltrokken. „Het is een totale omwenteling van normen en waarden.”„Opvallend is het spraakgebruik. Verantwoorde gezinsvorming heet nu ”geboorteregeling” en ”geboortebeperking”. Echtgenoten worden vandaag aangeduid met dat akelige woord ”partners”. Door deze aanduiding hoeft ook een homo zich niet meer gediscrimineerd te voelen, hetzij dat hij een vaste partner of wisselende partners heeft. Bedroevend is inmiddels de acceptatie en legalisering van het zogenaamde homohuwelijk.

Nog bedroevender is het dat theologen en kerken in deze vernieuwingsdrang soms voorop liepen en lopen. Maar het meest bedroevend is misschien wel het feit dat wij in onze kringen langzaam maar zeker mee veranderen. Nee, we lopen niet voorop, maar we laten ons beïnvloeden. Eerst zijn we die nieuwigheden „niet zo gewend”, vervolgens begint de gewenning en tenslotte schrikken we nergens meer van. Erger nog, het sluipt ook bij ons binnen.

Een voorbeeld daarvan is de echtscheiding, die ook in het kerkelijk leven voorkomt en toeneemt. Een ander voorbeeld is de vergoelijkende wijze waarop over deze dingen door sommigen gesproken wordt. Zelfs van een zijde waarvan je dat niet zou verwachten! Zo wordt er ruimte gemaakt voor een onschriftuurlijk denken en een onschriftuurlijk leven. Wee echter degene die op deze wijze meewerkt aan de stille afbraak van huwelijk en gezin, van het heilig trouwverbond dat voor Gods aangezicht gesloten is!”

Jezus stierf niet op Goede Vrijdag. Onder die prikkelende kop beargumenteert ds. G. Hette Abma in Woord en Dienst, opiniërend magazine voor de Protestantse Kerk, dat christenen Jezus’ sterfdag op een verkeerde moment gedenken.

„Volgens de traditie vond de kruisiging plaats op vrijdag en is Jezus op zondag opgestaan. Dit kan niet kloppen. Het komt erop neer dat Hij na één dag en nacht en twee kleine gedeelten van een dag of nacht is verrezen uit het graf. Dit staat op gespannen voet met een uitspraak van Jezus zelf.

Op de vraag van de schriftgeleerden en Farizeeën antwoordde Hij dat ze geen ander teken krijgen dan dat van de profeet Jona: „Gelijk Jona drie dagen en drie nachten in de buik van het zeemonster was, zo zal de Zoon des Mensen in het hart der aarde zijn, drie dagen en drie nachten” (Matth. 12:40).

Als we ons verdiepen in deze ingewikkelde materie, voert dat tot de conclusie dat Jezus op woensdag is gestorven en naar alle waarschijnlijkheid op sabbat is opgestaan. Maar hoe komt het dan dat we nu een heel andere voorstelling van zaken hebben? We lezen in het evangelie dat Jezus stierf op de dag van de voorbereiding en dat de lichamen niet op sabbat aan het kruis mochten blijven (Joh. 19:31). Op grond hiervan is verondersteld dat de kruisiging op vrijdag was. (…) Maar er staat in de oorspronkelijke tekst: paraskeue en dat betekent: voorbereiding. Men vergeet dat na Pesach het feest van de ongezuurde broden volgt, waarbij de eerste en de laatste dag heilige sabbatten zijn. Daarop doelt Johannes als hij opmerkt: „want de dag van die sabbat was groot.”

Alles valt op zijn plek als we bedenken dat er twee sabbatten waren gedurende de periode dat Jezus in het graf lag. Voor een incongruentie tussen het evangelie van Marcus en Lucas is dan een verklaring te geven. Hebben de vrouwen vóór de sabbat de specerijen gereedgemaakt (Luc. 23:56) of kochten ze deze ingrediënten ná de sabbat (Mar. 16:1)? Als er staat bij Marcus dat ze na de sabbat de specerijen kochten om Jezus te zalven, kan dit niet na de wekelijkse sabbat zijn: zij gingen de volgende dag al heel vroeg op pad. Er was voordien geen gelegenheid eerst specerijen te kopen. Lucas meldt dat de vrouwen, nadat ze zagen hoe Jezus in het graf werd gelegd, terugkeerden en specerijen gereedmaakten. Daarna rustten ze op de sabbat volgens het gebod. Dit is niet de bijzondere sabbat na Pesach, maar de wekelijkse sabbat. Dit brengt tot de logische conclusie dat er twee sabbatten waren, met daartussen een dag van voorbereiding.”