Blauwvintonijn opgeofferd aan menselijk winstbejag
Het is niet zo spectaculair als de massale kap van het tropisch regenwoud, maar niet minder dramatisch: het leegvissen van de oceanen en zeeën. Zeker in deze tijd van beeldcultuur, waarin publieke verontwaardiging vooral door beelden wordt opgewekt, delven minder zichtbare misstanden al snel het onderspit.
De kaalslag onder de blauwvintonijn als gevolg van overbevissing is daarvan een voorbeeld. Deze vissoort komt vooral voor in het oostelijk deel, zeg maar de Europese kant, van de Atlantische Oceaan en heeft zijn paaigronden in de Middellandse Zee. Vooral daar wordt jacht gemaakt op de vissen en dat alleen al geeft het onverantwoorde karakter van de sector aan: de tonijn krijgt nog nauwelijks kans zich voort te planten. Intussen liegen de cijfers er niet om. In veertig jaar tijd is de populatie met 72 procent gedaald.De blauwvintonijn staat op het punt van uitsterven omdat de vis razend populair is in Japan. Daar wordt hij verwerkt in sushi, een culinair product dat diep in de Japanse eetcultuur is verankerd. Tachtig procent van de blauwvintonijn wordt dan ook verhandeld naar Japan, en daar levert hij op de binnenlandse markt gigantische bedragen op. Sommige exemplaren verwisselen voor 100.000 dollar van eigenaar.
Om de vissoort voor de toekomst te behouden, zijn daadkrachtige maatregelen nodig. Vorig jaar was tijdens de top van de Iccat, de organisatie van tonijnvissers, al duidelijk geworden dat een tijdelijk vangstverbod er niet inzat. Daarom hadden natuurbeschermers hun hoop gevestigd op de top van Cites, het verdrag dat de internationale handel in bedreigde wilde dieren en planten regelt. Daar was immers nog kans op een verbod van handel in de vis.
Welnu, gisteren werd op de Cites-top in Qatar bekend dat ook voor zo’n handelsverbod geen meerderheid was te vinden. Uiteraard lag Japan dwars, maar ook diverse mediterrane landen als Libië en Turkije, met grote belangen in de tonijnvisserij, waren faliekant tegen.
Het resultaat is een beschamend staaltje van internationaal wanbeleid en kortzichtige visserijpolitiek. Op korte termijn mag dan de tonijnvisserij zijn gered; op middellange termijn bepaald niet, want met het uitsterven van deze vissoort zal immers ook de sector de nek om worden gedraaid.
In orthodox-gereformeerde kring wordt vaak wat lacherig gedaan als een bepaalde diersoort dreigt uit te sterven. Waar maken ze zich druk om?, klinkt het dan, er zijn belangrijkere zaken in de wereld. En diegenen die zich daarover wel druk maken, worden nogal eens meewarig aangekeken. Volstrekt ten onrechte, want laten we goed beseffen dat als dit wanbeleid internationaal geaccepteerd wordt, en winstbejag en eigenbelang van staten het winnen van een verantwoorde omgang met de natuur, de blauwvintonijn niet de laatste diersoort is die zal verdwijnen.
Voor christenen zou toch vooral zwaar moeten wegen dat de dieren niet van ons zijn, maar van God de Schepper. En we weten het: Hij zal eens afrekening met ons houden ook over deze zaak: hoe wij de rijkdom van Zijn schepping hebben verkwanseld ten behoeve van eigen verrijking.
