Nieuwe klassenindeling
De huidige fractievoorzitters van de coalitie worden nogal eens getypeerd als ”grijze muizen”. Ze zouden weinig van zich laten horen, hun eigen fractie geen scherp profiel geven, en daardoor bij de gewone man relatief onbekend zijn.
Het is een beeld dat voor een belangrijk deel klopt, al is het de vraag of deze onopvallendheid negatief beoordeeld moet worden. Is het niet een essentiële taak van coalitiefractievoorzitters om het verbond van CDA, PvdA en ChristenUnie in stand te houden? En wordt dat doel niet beter gediend door het spreken van sussende dan door het spreken van opruiende woorden, beter door noeste arbeid achter de schermen dan door flitsende daden voor snorrende camera’s?Maar het beeld van grijze muizen is, zoals veel beelden, ook eenzijdig. Met name ChristenUnievoorman Slob kan af en toe flink uitpakken. Zo verweet hij het kabinet eind 2007 een „niksig imago.” Deze goedgekozen term resoneerde aan het Binnenhof nog wekenlang en is er nog altijd niet vergeten.
In zijn nieuwjaarstoespraak van gisteren greep Slob op zijn uitlating van twee jaar geleden terug. Rond het kabinet blijft een beeld hangen van „besluiteloosheid en onderlinge meningsverschillen”, stelde hij op een interne partijbijeenkomst, waar hij met name premier Balkenende en vicepremier Bos een verwijt maakte.
Zij zijn, in de ogen van Slob, bij het naderen van de gemeenteraadsverkiezingen duidelijk bezig hun onderlinge verschillen op te poetsen. Dat is uiterst onverstandig, aldus de CU-voorman, in een tijd dat de grootst mogelijke eensgezindheid nodig is om een beleid te ontwikkelen dat Nederland door de huidige economische en financiële crisis heenloodst.
Met zijn nieuwjaarstoespraak positioneert Slob zijn eigen partij op een slimme wijze. Door kritiek te uiten en de twee coalitiepartners met de mattenklopper te geven, speelt hij de ChristenUnie, die als kleinste coalitiepartner in het hedendaagse mediageweld gemakkelijk ondersneeuwt, toch weer even in de kijker.
Tegelijkertijd kan niemand hem verwijten dat hij voor twist zorgt. De inhoud van zijn kritiek is immers juist vreedzaam: laten we elkaar alsjeblieft vasthouden. „Jongens, zoek nou geen ruzie tijdens het vechten”, luidt de sympathieke vermaning die de kleinste regeringspartij haar grote broers toevoegt.
Bovendien heeft Slob, op de korte termijn gezien, onmiskenbaar gelijk. De ongekende tekorten op de rijksbegroting vragen om eensgezind, daadkrachtig beleid. Dat zal hoe dan ook van de huidige coalitie moeten komen.
Wat de langere termijn betreft, zullen de huidige coalitiepartners zich echter wel degelijk moeten afvragen of hún politieke combinatie nu de beste is om het land in financieel opzicht weer gezond te krijgen. Als er in een klas veel geknokt wordt, is de eerste prioriteit van de meester het vechten te beëindigen. Voor de langere termijn kan het echter raadzaam zijn de klassenindeling grondig te veranderen en een groepje jongens over te plaatsen naar de parallelklas. Echter, liever niet halverwege het cursusjaar, maar aan het eind daarvan.
