Een wijngaard geplant op een vette heuvel. Dat beeld kan ook op Christus’ kerk worden toegepast, waarin de Heere Jezus de vruchten van Zijn arbeid vergadert en samenbrengt.De akker waar deze vruchten uit verzameld worden, is de wereld. Daar heeft de Heere gezaaid, daar is het opgewassen, daar heeft Hij een oogst. Hij zendt de dienaren van het Evangelie uit als maaiers in de oogst, die het gezaaide afmaaien en op de dorsvloer verzamelen.

Op de dorsvloer zijn koren en kaf echter gemengd. Op de uiterlijke dorsvloer van de kerk zijn uitverkorenen en oprechte gelovige. Er zijn ook geveinsden en uiterlijke belijders.

Hier staat uitdrukkelijk tarwe en kaf. Er staat tarwe, omdat dat goede en oprechte vruchten zijn. Zij zijn Zijn eigendom, Zijn vruchten. Het is Zijn volk. In Jesaja zegt Hij: „O, mijn dorsing, tarwe mijns dorsvloers.”

De goddelozen zijn het kaf, omdat zij onvruchtbaar, ijdel en leeg van het goede zijn. Zij hebben maar uiterlijke schijn, alsof ze wat waren. Zij groeien op met de tarwe, zij zijn in de belijdenis vermengd met de vromen, zoals het kaf het koren aanhangt. Ze zijn des Heeren niet.

Petrus van der Hagen, predikant te Amsterdam (”De ware boetvaardigheid”, 1676)