Groezelige ontkenners van de Holocaust
Of je nu een papenhater bent of in dit verband meer tot de rekkelijken behoort, het behoeft geen verdere discussie dat paus Benedictus een onbegrijpelijke blunder heeft begaan door bisschop Williamson weer terug te laten keren in de schoot van de moederkerk. Hoe had deze bisschop de nabestaanden van de Holocaustslachtoffers harder kunnen treffen dan te suggereren dat het allemaal wel meeviel wat er toen is gebeurd? Voor zo’n doodsteek is werkelijk geen enkel excuus te bedenken en dus ook niet voor het besluit deze man min of meer in de armen te sluiten.
Behalve een grove belediging voor het Joodse volk is het natuurlijk ook voor de zaak van het christelijk geloof uiterst kwalijk dat de paus met die Williamson van doen wil hebben. Terwijl het christendom in Europa met de dag aan betekenis verliest, papt Benedictus aan met zo’n dubieuze figuur. Hoe onhandig kun je zijn? Bovendien had hij als Duitser uiteraard dubbel voorzichtig moeten zijn. Vindt hij het echt gek dat integere gelovigen hevig in verwarring zijn geraakt? Weliswaar moet Williamson nu alsnog het boetekleed aantrekken, maar vraag niet hoeveel druk van buitenaf daarvoor nodig was.Eén ding is nog te hopen: dat Benedictus geen idee heeft hoe groezelig de school is waarvan Williamson deel uitmaakt. Naar verluidt is de paus in een dichtgetimmerd wereldje opgegroeid en is kennelijk nooit goed tot hem doorgedrongen wat er op dit gebied te koop is. Dat zou nog een verzachtende omstandigheid kunnen zijn.
Vijftien jaar geleden heb ik zelf wat nader met genoemde school mogen kennismaken. De revisionisten, worden ze genoemd omdat ze de geschiedenis willen reviseren, zeg maar: herschrijven. Er was een rechtszaak aangespannen door de Israëlorganisatie CIDI, de Anne Frank Stichting en het Landelijk Bureau ter bestrijding van Rassendiscriminatie, tegen ene Siegfried Verbeke uit Antwerpen. Hem werd verweten dat hij folders had laten bezorgen die dezelfde onzin bevatten als de praatjes van bisschip Williamson. Deze vuige lectuur liet hij bij voorkeur in de brievenbus steken bij mensen die Polak heetten of een andere Joodse naam droegen.
De rechtszaak leek nog al voorspelbaar te worden. De gedaagden zouden hooguit wat bij elkaar gefantaseerde complottheorieën kunnen aanvoeren. Maar dat pakte anders uit. Ter verdediging voerde Verbeke een stapel documenten aan die op het eerste gezicht het resultaat leken van grondig onderzoek. Zo kwam hij met een 123 pagina’s tellend rapport aan, ”De Rudolf Expertise”, die was gebaseerd op 220 bronnen. Op alle mogelijke manieren werd in het rapport gepoogd aan te tonen dat de gaskamers nooit hebben bestaan. Er was acht maanden aan gewerkt.
Aan dit onderzoek ging een ander vooraf, dat van de Amerikaan Leuchter. Zijn rapport is in revisionistische kring een soort standaardwerk geworden. Ook Leuchter komt tot de conclusie dat de gaskamers van de nazi’s nooit hebben bestaan. In diverse landen bleken tal van rechtszaken gevoerd te zijn waarbij het lijvige Leuchterrapport als bewijsmiddel in de strijd was geworpen. Op grond van scheikundige waarnemingen acht de Amerikaan bewezen dat er nooit met het gevaarlijke gas Zyklon B kan zijn gewerkt in de concentratiekampen. Aan de hand van talloze monsters en pagina’s vol formules probeert hij dit aannemelijk te maken. Als argeloze buitenstaander zou je bijna geneigd zijn te denken dat het toch allemaal geen onzin kan zijn wat hij beweert.
Het leek mij de moeite waard om eens wat meer over die Verbeke aan de weet te komen. Wat beweegt iemand om levenslang bezig te zijn met de vraag of er echt 6 miljoen Joden zijn omgekomen en of ze ook allemaal echt zijn vergast. Dat een historicus daar beroepsmatig mee aan de gang gaat, kan ik me nog voorstellen, maar Verbeke was een drukker uit Antwerpen die al zijn vrije tijd en zowat de hele netto-opbrengst van zijn zakelijke activiteiten in dit onderzoek stak. Welk doel dient zo iemand?
Je hoefde geen gelouterde onderzoeksjournalist te zijn om te achterhalen welk vlees we met Verbeke in de kuip hadden. Hij was revisionist geworden na het lezen van het boek ”Die Auschwitz-Lüge” (de Auschwitz-leugen) van Thies Christophersen. Deze man had vanaf 1944 een SS-kaderfunctie in Auschwitz vervuld. Nadat hij zijn straf had uitgezeten, was hij actief geworden als neonazi. Diverse keren werd hij naderhand wegens discriminatie veroordeeld. Verbeke las zijn boek en was helemaal lyrisch.
Ook nadat hij de rechtszaak van het CIDI had verloren, bleef hij op hetzelfde spoor doorgaan. In 2005 werd hij nog tot een jaar gevangenisstraf veroordeeld vanwege het verspreiden van neonazistische propaganda. Het zal duidelijk zijn dat Verbeke een soort bezetene is. Helaas is hij niet de enige. Hij maakt deel uit van een wereldwijde beweging die een reusachtige hoeveelheid tijd en geld steekt in onderzoek waarvan ze weet dat het uitermate pijnlijk en vernederend is voor een volk dat eeuwenlang tot de verschoppelingen van Europa behoorde. Met het predicaat satanisch moeten we niet te snel strooien, maar volgens mij is het op de missie van deze beweging zonder meer van toepassing. Iemand die aan het hoofd van een christelijke kerk staat, zou toch ver van die kringen vandaan moeten blijven.
