Niet zelden leidt dat tot kritiek op praktiserende politici, omdat de principes zouden verwateren naarmate ze meer het regeringspluche onder zich voelen.Een opvallende illustratie daarvan is het standpunt ten opzichte van abortus bij Amerikaanse presidentskandidaten. Een vooraanstaande voorganger van de zuidelijke baptisten, Mohler, analyseerde vorige week op zijn weblog hoe Jesse Jackson en Al Gore hun aanvankelijke prolifestandpunt verloochenden toen ze eenmaal bezig waren met hun verkiezingscampagne.

Nu de president-elect zijn opwachting maakt om het Witte Huis te betrekken, is de vraag relevant in hoeverre Barack Obama in dit rijtje hoort. Gaat hij in het spoor van Bush, die er niet om bekend stond water bij de wijn te doen, of kiest hij voor ”change”, verandering? De eerste signalen zijn ronduit positief. Dat hij zijn speeches meerdere malen afsloot met de wens: „God bless America”, valt nog af te doen als een soort verplicht en inhoudsarm gebaar. Maar dat de nieuwe president, volstrekt tegen de stroom in roeiend, de evangelicale predikant Rick Warren verkoos voor het gebed bij de inauguratie, was toch een duidelijk signaal?

Warren, vorig jaar door Time uitgeroepen tot invloedrijkste kerkleider in de Verenigde Staten, is wereldberoemd geworden met zijn boek ”Doelgericht leven”, waarvan tientallen miljoenen exemplaren over de toonbank gingen. Hoewel er terecht kritiek is op dit boek en andere progressieve opvattingen van Warren, toch moet erkend worden dat Warren in de gevoelige Amerikaanse homodiscussie een heel duidelijk standpunt inneemt, door het homohuwelijk af te wijzen.

Onmiddellijk werd Obama verweten dat hij, ondanks alle mooie woorden, toch homofoob is. Zijn critici hebben met deze aantijging kennelijk de achilleshiel van de nieuwe president geraakt. Daardoor is uiteindelijk de ware aard van Obama naar boven gekomen: hij heeft nu ook de zeer omstreden episcopale bisschop Gene Robinson gevraagd voor een ander gebed bij zijn inauguratie. Robinson, die de keuze voor Warren eerder een slag in het gezicht noemde, komt openlijk uit voor zijn homoseksuele geaardheid en woont samen met een man. Dat Obama hiermee behoudende christenen schoffeert, neemt hij voor lief.

De keuze van Obama voor Robinson staat niet op zichzelf. Tot vader en zoon Bush hebben presidenten door de jaren heen bij hun inauguraties voorgangers van diverse religies betrokken. Bush jr. koos evenals zijn vader voor Billy Graham. Bij Obama gaat de wissel kennelijk weer om. Bovendien heeft Robinson al verklaard de Bijbel gesloten te laten. Voeg daaraan toe dat de nieuwe president voor het eerst een vrouwelijke voorganger heeft gevraagd voor de afsluiting van de inauguratie, dan is het beeld compleet. Zijn dit „de tekenen van hoop en verandering”, waar Obama in de verkiezingsnacht over sprak?

Inderdaad, de Verenigde Staten hebben ”change” nodig. Maar dan wel in een andere richting.