De naam is daarom zo knap gekozen omdat hij door zijn ruime formulering onderdak biedt aan een maximaal aantal kiezers. Wie wil daar nu niet bijhoren, bij dat trotse Nederland? Zelfs mensen die aan de kwaliteiten van ons land hoegenaamd niets hebben bijgedragen, willen er desondanks maar wat graag trots op zijn.De keuze van deze naam is bovendien een slimme greep omdat hij onbeschaamd inspeelt op het gevoel. Wat Nederland is of zou moeten zijn, daarover heeft mevrouw Verdonk ons niet zo heel veel te melden. Maar dat we er bij voorbaat trots op moeten zijn, weet ze zeker.

Trots, in de christelijke traditie altijd als een ondeugd beschouwd, heeft onmiskenbaar een sociale vergelijking in zich. Wie ergens trots op is, is per definitie op andere dingen minder trots. Het wij-zijgevoel zit er als het ware in ingebakken.

Zo geeft Verdonk meteen aan waar in de landspolitiek haar prioriteiten liggen: het tot een oplossing brengen van het al jaren voorslepende debat over de integratie van allochtonen.

In dit licht is het merkwaardig dat haar bijdrage deze week aan het begrotingsdebat over Wonen, Wijken en Integratie zo mager was. Bij het eerste deel van het debat was zij in het geheel niet aanwezig. Ze had andere verplichtingen die niet afgezegd konden worden, zo liet het Kamerlid weten. Bij het tweede deel van het debat sloeg ze wel aan het bakkeleien met haar opvolgster, minister Vogelaar, maar blonk haar bijdrage niet uit in diepgang en kennis.

Natuurlijk is het als eenmansfractie bij lange na niet mogelijk alle parlementaire overleggen af te lopen. Wie in de Kamer in zijn of haar eentje opereert, leeft voortdurend in een situatie van een conflict van plichten.

Aan de andere kant mag je van iemand met grote pretenties op het gebied van integratie verwachten dat hij of zij voor een belangrijk debat over dit thema alles opzij zet om bij deze gelegenheid een kwantitatieve en kwalitatieve topprestatie neer te zetten. Het debat over een begroting komt per slot van rekening maar één keer per jaar voor. Wat je daar verzuimt, kun je later niet inhalen.

De halfbakken bijdrage van Verdonk schrijnt te meer daar de tweede fractie met grote ambities op het terrein van integratie, de PVV, het eveneens liet afweten. Jawel, Kamerlid Madlener woonde het debat bij. Maar hij gaf eerlijk aan zelf van het onderwerp integratie niets af te weten. Dat was het specialisme van zijn collega Fritsma, die met ziekte te kampen had.

Blijkbaar was in de negenkoppige PVV-fractie geen adequate vervanger te vinden.

In de jaren tachtig was er een partij, de Centrumdemocraten van Janmaat, die eveneens hoge pretenties had als het ging om allochtonen, maar die bij belangrijke debatten in het parlement regelmatig verstek liet gaan. Die partij is uiteindelijk uit de Kamer verdwenen.

Dat zou voor Verdonk en de PVV een les moeten zijn. Trots zijn op Nederland is één. Zorgen dat Nederland trots kan zijn op jou, is een tweede.