Daar is veel aan veranderd. De beelden waarvan de nieuwste generatie computergames gebruikmaakt, zijn zo levensecht dat ze nauwelijks onderdoen voor een film. Daar komt bij dat het geweld in veel van die spellen zich op geen enkele manier meer verhoudt tot het slaan van een schaakstuk.De menselijke geest blijkt bovendien telkens in staat beestachtiger varianten te bedenken. Tien jaar geleden was er veel opschudding over het spel Carmageddon, waarbij de bestuurder zijn auto moest uitrusten met attributen als scheermessen, zaagbladen en kurkentrekkers om zo veel mogelijk voetgangers te verminken en te doden. Het spel is destijds in verschillende landen geweerd, maar in Nederland zeiden achtereenvolgens de ministers Sorgdrager en Korthals van Justitie dat het niet mogelijk was het spel te verbieden.

Afgelopen week is er opnieuw commotie ontstaan rond een gewelddadige game: Manhunt 2. De eerste versie veroorzaakte in 2003 al onrust, maar net als bij Carmageddon is de opvolger nog gruwelijker. Ook hier geldt dat de score hoger wordt naarmate de moordenaar meer sadisme vertoont.

Dat het hier inderdaad om een extreem spel gaat, blijkt uit het feit dat de Britse variant op onze Kijkwijzer -voor het eerst sinds Carmageddon- het spel heeft afgekeurd, zodat het daar niet op de markt mag komen. Dat geldt inmiddels ook voor Ierland en Italië. Als gevolg van de beoordeling in de Verenigde Staten hebben twee fabrikanten van spelcomputers, Sony en Nintendo, besloten dat Manhunt 2 daar niet te koop zal zijn.

In Nederland heeft PvdA-Kamerlid Dijsselbloem ook gevraagd de mogelijkheden voor een verbod te onderzoeken en inmiddels hebben de twee andere regeringspartijen zich daarachter geschaard. Zo krijgt minister Hirsch Ballin een prachtige gelegenheid om de daad bij zijn onlangs geuite woorden te voegen. Vorige week gaf hij aan strengere regels te willen voor dit soort spellen en niet langer te vertrouwen op zelfregulering van de fabrikanten.

Er is zeker sprake van een doorbraak als de minister erin slaagt dit spel uit ons land te weren. Slimmeriken zullen het wel downloaden via internet, maar toch gaat er een duidelijk signaal uit van zo’n verbod. Tegelijkertijd roept het vragen op. Waarom ligt de grens bij dit spel en niet bij andere? En is het geweld in sommige films niet minstens zo extreem?

Over de invloed van geweld op het gedrag van de kijker of de speler zijn wetenschappers nog steeds verdeeld. Eigenlijk is die vraag minder interessant. Het is ondenkbaar dat een rondmaaiende kettingzaag of een uiteenspattend hoofd de speler koud laat, maar zelfs als dat het geval zou zijn, is het spel daarmee niet acceptabel. Dit soort realistisch fantasiegeweld -maar ook de milde varianten daarop- staat haaks op het christelijke gebod om onze vijanden lief te hebben en degene die ons op de wang slaat, de andere wang toe te keren.