Eeuwenlang zijn homoseksuelen onderdrukt en gediscrimineerd. Nu de concrete uitingen hiervan in onze samenleving in de antidiscriminatiewet aangepakt worden, dreigt de emancipatiebeweging die het COC voorstaat door te slaan en lijken de rollen omgekeerd te gaan worden: de onderdrukte neemt de rol van de onderdrukker over. Het recht van toelating van homo’s tot het huwelijk wordt nu ineens gehanteerd als een recht tot uitsluiting van ambtenaren die hiertegen gewetensbezwaren hebben. COC-voorzitter Frank van Dalen heeft zich kennelijk de principes van antidiscriminatie nog niet zozeer eigen gemaakt, dat hij deze ook zelf toepast op de bejegening van andersdenkenden. Onder het motto dat het bij een weigering om het huwelijk te voltrekken gaat om krenking van het diepste wezen van zijn achterban, rechtvaardigt hij een heksenjacht op gewetensbezwaarde ambtenaren.Hij vergeet hierbij dat hij niet spreekt namens alle homo’s en lesbiennes, er zijn er immers ook onder hen die het homohuwelijk eveneens afwijzen. Heeft deze groep dan weer een ander diepste wezen dan de achterban van het COC? Waardoor wordt het diepste wezen, de persoonlijke identiteit bepaald: door de seksualiteit? Of wordt de seksualiteit bepaald door de identiteit - al dan niet als christen? De diepste driften kun je inderdaad als een kern van het leven beschouwen, maar de kern bepaalt niet exclusief de uiteindelijke identiteit, deze kern wordt mede gevormd en bepaald door opvoeding, cultuur en levensbeschouwing. En deze nadere bepaling hiervan door godsdienst en opvoeding heeft geen lagere status of minder waarde, ze maken evenzeer deel uit van iemands persoonlijke identiteit.

Opvoeding, cultuur en levensbeschouwing zijn echter niet uitsluitend bedoeld voor de privésfeer, maar bereiden mensen ook voor op het publieke leven. Je diepste wezen daarentegen bescherm je vooral door er niet publiekelijk mee te koop te lopen en die in de veilige privésfeer te houden. Vanouds dient het huwelijk als bescherming.

Ook de bescherming van een belangrijk deel van het diepste zelf van kinderen, namelijk het verzorgd worden door en vertrouwd zijn met de biologische vader en moeder, wordt in de instelling van het traditionele huwelijk zo veel mogelijk gewaarborgd. Deze functies van het huwelijk lijken nu vervangen te zijn door de functie van maatschappelijke gelijkberechtiging van homoseksuelen.

Inbreuk
De term ”homohuwelijk”, ter onderscheiding van het huwelijk tussen man en vrouw, mag volgens Van Dalen niet genoemd worden. Daarbij verdoezelt hij gemakshalve het feit dat deze inmiddels gelegaliseerde -maar allerminst door een algemene instemming van de samenleving gedragen- samenlevingsvorm, inclusief het recht op ouderschap, zich alleen kan handhaven door inbreuk te doen op de principes van het huwelijk zoals dat vanouds wordt verstaan en waarin wederzijdse echtelijke trouw wordt beloofd. Vandaar ook de gewetensbezwaren van een aantal christenen: het homohuwelijk tast per definitie het voor hen vertrouwde huwelijk, dat gedragen wordt door christelijke principes en dat toch al zo zwaar onder druk staat, aan.

Terecht wordt in het artikel ook gewezen op de vunzige taal uit de achterban van het COC aan het adres van de ChristenUnie. Als dit soort uitingen werkelijk voortkomt uit een krenking van het diepste wezen van Van Dalens achterban, vraagt dit diepste wezen mijns inziens om enige cultivering en kan hij wellicht beter daar zijn energie aan besteden.

Mijn conclusie: Van Dalen behartigt de belangen van een zeer select gezelschap en zeker niet die van homo’s in het algemeen. De tanende homotolerantie is waarschijnlijk evenzeer een vrucht van zijn eigen arrogante en intolerante optreden als van een gebrek aan tolerantie in de samenleving.

De auteur studeert theologie en is alleenstaand.