Er is een stalling aanwezig binnen het appartementencomplex, maar meneer is niet in staat die te bereiken. Zelfs niet met behulp van een rollator. En op last van de brandweer mag de scootmobiel niet voor de deur worden geparkeerd. „Waren we maar niet verhuisd”, zegt de zeventiger. Zijn gezicht staat niet al te vrolijk.

Het echtpaar woonde in een eengezinswoning in een gezellige woonwijk. Omdat de heer des huizes niet zo goed ter been was, hadden ze jaren geleden een traplift gekregen. In de tuin was een overkapping gemaakt voor de scootmobiel.

„Je moet rekening houden met de toekomst en je wilt toch niet eigenwijs zijn. Daarom luisterden we naar goede raad en schreven we ons in voor een aanleunwoning”, vertelt de echtgenote. „En als klap op de vuurpijl hoorden we pas nadat we waren verhuisd dat een huisdier niet is toegestaan. Maar, met veel vijven en zessen mag ze toch blijven.” Meneer wijst naar een klein, oud hondje, dat stil in een hoekje ligt. De viervoeter, die niet reageert op mijn komst, blijkt blind en doof te zijn.

Toegangsdeur

Het komt helaas maar al te vaak voor dat mensen zich min of meer verplicht voelen om te verhuizen, terwijl achteraf blijkt dat het geen goede keus is geweest. Ik heb meegemaakt dat iemand was verhuisd naar een duur appartement, om zelfstandig te kunnen blijven wonen. Vervolgens kon die beste man niet zelfstandig op pad, vanwege de zware toegangsdeur van het appartementencomplex. Het plaatsen van een automatische deuropener heeft meestal heel wat voeten in de aarde.

Ook mijn cliënt in kwestie voelt zich gevangen in zijn eigen woning. Inmiddels heeft hij de gemeente gevraagd of hij in aanmerking komt voor een elektrische rolstoel. Zo’n rolstoel kan hij dan in de woonkamer kwijt. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Vanuit de WMO was eerder al een traplift verstrekt, omdat de cliënt niet wilde verhuizen. En nu is hij verhuisd en blijkt de woning niet voor hem geschikt. Uiteindelijk gaat de gemeente overstag. De ambtenaren willen mijn cliënt een elektrische rolstoel verstrekken, maar alleen op voorwaarde dat een ergotherapeut adviseert aan welke eisen de bewuste rolstoel moet voldoen.

Gezien de kleine ruimte dient het exemplaar zo compact mogelijk te zijn. Ook moet er het een en ander in de woonkamer worden verplaatst. Zelfs een tafel moet weg. „Ik heb het er allemaal voor over”, zegt mijn cliënt. „Maar als ik dit van tevoren had geweten! Terwijl ik dacht dat ik mijn best deed door te verhuizen.”

Ik vind het zo ontzettend triest voor dit echtpaar. Des te meer omdat zij er niet veel voor voelden om te verhuizen, maar onder stille druk van anderen de stap hebben genomen. Passend wonen is en blijft maatwerk. Verhuizen kan een passende oplossing zijn, maar: bezint eer ge begint.

De auteur is ergotherapeut.