Net als zoon 1 lijkt ook zoon 2 weinig last van zenuwen te hebben. En dat is een understatement. Zijn extreem relaxte gedrag zet bij mij alles op scherp.

Onze gesprekken hebben de neiging bij elke zin te exploderen. 
„Heb je geleerd?”
„Er valt weinig te leren.”
„Heb je oude examens geoefend?” 
„Ja, eentje. Een paar vragen.” 
„Heb je dat lastige gedeelte in je biologieboek nog een keer gelezen?” 
„Daar wordt waarschijnlijk niet naar gevraagd.”
„Heb je je aantekeningen overgekeken?” 
„Aantekeningen?”

Ik ben dol op hem. En dat weet hij. Maar hij weet ook heel goed hoe hij mij op de kast kan krijgen. En daar zit ik dan ook regelmatig.

Opa aan de lijn. 
„Gaat goed, hè, met de examens?” 
„O?” zeg ik verbaasd. 
„Ja, dat appte je zoon net. „Perfect” ging het.”
„Dat is mooi”, zeg ik. En hoop dat hij gelijk heeft.

Ondertussen zit ik dus niet ergens op de Bahama’s, maar ben ik gewoon thuis, waar ik probeer mezelf in toom te houden. Ja, want ook ík deed een poging me goed voor te bereiden. Ik ging op zoek naar informatie. Ik stuitte op internet op diverse sites met examentips voor ouders. ”Rustig blijven” staat in alle lijstjes met stip op nummer 1. Die kan ik dus alvast in m’n zak steken. Ook het voorkómen van de opmerking ”Ik zei het toch”, staat hoog in de ranglijsten. Net als ”Vermijd ruzie”.

De tip ”Verwennen mag” heb ik deze weken maar als lijfspreuk genomen. Dus bak ik voor mijn zoon eieren –„met kruiden graag”– en ruim ik zonder te morren zijn kamer op. 
Zelf neem ik een reep chocola. Schijnt goed tegen stress te zijn. Bovendien geldt die tip, ”Verwennen mag”, vast ook voor moeders van zoons die examen doen.