Een greep uit de maatregelen: benzine worden ‘verdund’ met biobrandstof, verduurzamen van huurhuizen wordt makkelijker, er komt een subsidieregeling voor de aanschaf van tweedehands elektrische auto’s en de CO2-heffing voor bedrijven wordt verlengd.

Het pakket moet de CO2-uitstoot in 2030 met 55 procent hebben teruggedrongen. Die doelstelling –die wettelijk vastligt– zou het kabinet met de huidige maatregelen niet hebben gehaald. Een nieuw akkoord was dus nodig. Dat het kabinet daartoe komt in een volledig politiek verbrokkeld landschap is een compliment waard. Dat betekent niet dat de klimaatwinst met dit akkoord is behaald. Integendeel, het echte werk moet nog beginnen. Dat D66-klimaatminster Rob Jetten er zelf optimistisch over is, mag geen nieuws zijn. Maar in de Tweede Kamer, bij deskundigen en bij belangengroeperingen klinken ook terechte kanttekeningen.

Als eerste is er twijfel rond de politieke haalbaarheid van de plannen. In de Tweede Kamer kan het kabinet weliswaar bogen op een meerderheid, in de Senaat liggen de verhoudingen binnenkort anders. Het is de vraag of het de minister lukt daar een meerderheid voor het hele pakket te krijgen.

Daarnaast kunnen er vraagtekens geplaatst worden bij de financiering van de plannen. Van de 28 miljard euro die hiermee gemoeid is, komt 25 miljard uit het Klimaatfonds dat het kabinet bij zijn start instelde. Toen was geld lenen vrijwel gratis, inmiddels is dat allang niet meer zo. Oplopende rentekosten drukken inmiddels flink op de rijksbegroting.

Daarbij: met alleen een zak geld zijn problemen niet op te lossen of doelstellingen te behalen. Waar zijn in deze krappe arbeidsmarkt de mensen die de plannen kunnen uitvoeren? „We zien nu al dat het soms piept en kraakt”, erkende Jetten woensdag in een brief aan de Kamer. Is de benodigde energie-infrastructuur wel op orde? Zijn vergunningen tijdig op orde? Is de regelgeving op tijd aangepast?

Ten slotte moet de minister werken aan draagvlak. Zeker nu het over veel geld gaat, is het zaak dat de burger achter de maatregelen kan staan; juist in tijden dat velen niet weten hoe rond te komen. Het principe dat de vervuiler betaalt, is er een dat helpt. Maar dan moet dit ook daadwerkelijk omgezet worden in daden. De grote vervuilers, zoals Shell en Tata Steel, met wie maatwerkafspraken worden gemaakt, moeten dan bijvoorbeeld geen uitzonderingspositie krijgen.

Een stevig akkoord met een horizon tot 2050 zou zomaar de gedachte kunnen voeden dat deze wereld en het klimaat maakbaar zijn. Dat is echter geen reden om op de handen te gaan zitten, integendeel. Goede zorg voor de schepping en verantwoord klimaatbeleid moeten elke christen aan het hart gaan. En dan gaat het in de eerste plaats om de kleine keuzes van elke dag.