Toch, ondanks de verschillen kan ik me amper voorstellen dat ik nu zo veel ouder ben. Natuurlijk zie ik rimpels verschijnen. En de eerste grijze haren. Maar ik weet nog zo goed hoe ik me voelde op die foto’s dat het net lijkt alsof het gisteren was.

Neem nu de foto van groep 8, die in die tijd nog klas 6 heette. Ik had maanden gebedeld om een roze sweater, omdat een populair meisje uit de klas die ook had. Uiteindelijk kreeg ik er een, als verjaardagscadeau. En uiteraard moest hij aan toen de schoolfotograaf langskwam. Gelukkig droeg mijn klasgenote de hare op dat moment niet – zij had alweer iets nieuws.

Er speelde nog iets rond het bezoek van de fotograaf. Ik had een week daarvoor geëxperimenteerd met het knippen van mijn pony: nat maken, plakbandje erop en knippen maar. En ik voel nog steeds de paniek bij het zien van mijn spiegelbeeld dat met opgedroogde haren terugstaarde. Zó zou ik dus op de foto moeten…

In klas 6 zitten betekende ook: afscheid gaan nemen van de lagere school. Daar keek ik naar uit, maar vond ik ook spannend. Eén ding zat me dwars: ik had nog nooit straf gehad. En je kon toch niet van school gaan, zonder ooit maar een keer op het bord te hebben gestaan?

Waarom dat een probleem was, weet ik niet meer. Misschien wilde ik van mijn lieve imago af, wat stoerder gevonden worden. In ieder geval begon ik me af te vragen hoe ik het ‘probleem’ kon oplossen.

Het antwoord bleek verrassend eenvoudig. Gewoon blíjven praten met degene die naast je zit. Ook nadat je bent gewaarschuwd. Toen ik dat deed, móést de meester me wel op het bord schrijven.

Later heb ik hem opgebiecht wat de reden van mijn gedrag was. Blijkbaar vond ik het toch zielig voor hem of voelde ik me schuldig. Of ik ook echt strafregels moest schrijven, dat ben ik dan weer vergeten. Is het blijkbaar toch langer geleden dan ik dacht.