Bij de start van een cursus rondom relatietherapie moesten alle deelnemers zich voorstellen en daarbij iets over hun eigen relatie vertellen. De eerste begint haar relaas met de mededeling dat een vorige minnaar haar leuk, lief en lekker noemde. De volgende cursiste vertelt dat ze een relatie met een vrouw heeft. Weer een ander heeft een boek geschreven over het zoeken van een zaaddonor. Het geeft zomaar zicht op de diversiteit in ons land. Tegelijk geeft het aanleiding voor een gesprek.

Mensen zijn oprecht geïnteresseerd in hoe wij als christenen relaties zien. Er worden vragen gesteld over de Bijbelse visie op huwelijk en seksualiteit. En hoe gaan wij binnen de kerk om met seksuele diversiteit? Is er ruimte voor de persoon als mens met zijn gevoelens, vragen en strijd?

Medecursisten zijn geïnteresseerd in hoe we binnen de kerk omgaan met relaties. Ze vinden zelfs dat iedereen die een relatie krijgt, toegerust zou moeten worden. Relaties zijn het blijkbaar waard om in te investeren. Hoe verschillend we ook zijn, we willen ons allemaal inzetten voor goede relaties en het behoud daarvan. En dat is iets wat ieder mens raakt. Want ieder mens heeft behoefte aan relaties. Bij de schepping heeft God het Zelf gezegd: „Het is niet goed, dat de mens alleen zij.” (Genesis 2:18)

Relaties zijn zelfs een van de levensbehoeften van de mens. Of we nu kind, tiener, jongere of oudere zijn, we hebben allemaal behoefte aan mensen om ons heen. We verlangen naar anderen omdat we een fundamentele behoefte hebben om bij iemand te horen. We willen het gevoel hebben erbij te horen, deel uit te maken van een gemeenschap. Die gemeenschap kan het gezin zijn, maar ook de vriendjes op school of de gemeenteleden uit de kerk. Je voelt je samen verantwoordelijk en je kunt op steun rekenen van anderen uit de groep.

Twee dagen na de cursus mag ik toerusting geven aan een groep jonggehuwden binnen een kerkelijke gemeente. Wat is het contrast groot tussen de opening op de cursus en de opening van deze avond. De ouderling die de avond opent, leest een gedeelte uit Hooglied. Het raakt me hoe positief hier geschreven wordt over het huwelijk. Er is zoveel liefde, de trouw is groot. Vooral als we lezen over de liefde van Christus tot Zijn zwarte bruid. Wat is Christus hierin Zelf het grote Voorbeeld. En dat voorbeeld geldt niet alleen de gehuwden. Voor iedereen geldt dat er een diepere relatie dan het huwelijk mogelijk is, en dat is de relatie tussen Christus en Zijn gemeente. Ons huwelijk zou een afspiegeling van de relatie tussen Christus en Zijn gemeente moeten zijn.

Dan past het ons niet om ons als christenen te verheffen boven anderen. Want satan vuurt ook zijn pijlen af op onze huwelijken en gezinnen. Is er in ons huwelijk iets te zien van de relatie tussen Christus en Zijn bruid? Is er in onze relatie met anderen, met buren, met vrienden, met klasgenoten, met gemeenteleden, iets te zien van de relatie tussen Christus en Zijn gemeente? Er ligt een grote verantwoordelijkheid om ook in onze relaties te leven zoals God dat van ons vraagt. Hij geeft immers Zelf het grote voorbeeld. Dan mogen we dat ook uitdragen naar anderen om ons heen. Laten we uitstralen wat goede relaties ons waard zijn. En daarin tegelijk iets laten zien van Christus en Zijn bruid.

De auteur is preventiemedewerker bij Stichting De Vluchtheuvel.