Rouw

Over wat rouw precies is bestaan grofweg twee visies. De eerste visie is een smalle opvatting: rouw is het verdriet om het verlies van een geliefde door de dood. De tweede, bredere opvatting is dat ook andere verlieservaringen rouw mogen heten. Aanhangers van die tweede visie zien veel gelijkenissen tussen de emotionele processen bij het overlijden van een geliefde en bij andere verlieservaringen. Daarom gebruiken ze het woord rouw ook in bredere zin.

In de theorievorming over rouw zijn twee namen gezaghebbend. Elisabeth Kübler-Ross (1926-2004) beschreef vijf fasen die een rouwende doormaakt: ontkenning, boosheid, onderhandeling, depressie en aanvaarding. De Vlaamse rouwdeskundige Manu Keirse vindt dat ‘rouw verwerken’ niet bestaat. Hij spreekt liever over ‘rouw overleven’. Lichamen sterven, relaties niet, is zijn motto.

Het rouwproces van protestantse christenen heeft naast verlies ook nog een andere dimensie. De dood kan door geloof de doorgang zijn tot een eeuwig leven met God in de hemel. Het kan ook, wanneer een mens zich in dit leven van God heeft afgekeerd, het begin zijn van de eeuwige straf. Het oordeel hierover is aan God. Maar de gedachten over de eeuwige bestemming van overleden geliefden kunnen het rouwproces wel verlichten of juist zwaarder maken.