Het was in de jaren zestig van de vorige eeuw niet gebruikelijk. Elke dag douchen? Daar zagen weinig mensen het nut van in. Behalve de mijnwerkers dan, die tot 1974 in de steenkolenmijnen in Zuid-Limburg werkten.

Geen klimrek maar een boomstam, geen schommel maar een blotevoetenpad, geen wipkip maar een waterpomp. Voor spelen zijn geen toestellen nodig.

Vis fileren is nog niet zo makkelijk. Op een avondcursus in Katwijk kun je de kneepjes van het vak leren. Er komen zeilers, vissers en koks op af.

Een beetje kippenvel bij bovenstaande foto’s? Mooi zo. Het is een prima waarschuwing van ons brein; schimmels zijn niet ongevaarlijk, zeker op voedsel niet. Soms is het voldoende om een stuk schimmel weg te snijden uit hard fruit, maar bij zachte soorten groeit het makkelijk naar binnen en infecteert het hele product.

Gaat er straks iemand samen met de varkens van de glijbaan af, die gele glijbaan die eindigt in een modderpoel? Vast wel – maar eerst knuffelen. Met glanzend roze en gevlekte, zeer schone biggetjes.

Een bedwants ziet er onder een microscoop eigenlijk best vriendelijk uit. Microbenmuseum Artis-Micropia in Amsterdam maakt de wonderlijke wereld van de micro-organismen zichtbaar. „Vies? Het is juist goed dat ze er zijn.”

Wereldwijd eten zo’n 2 miljard mensen insecten, vooral in Azië, Australië, Zuid-Amerika en Afrika. Europeanen moeten alleen bij het idee al slikken.

Wandelen langs riool- en waterobjecten. Wat moet dat worden? De vrees voor stank en viezigheid blijkt echter ongegrond. Breda blust ook niet meer met rioolwater.

Vies worden en creativiteit; als het om kinderen gaat horen ze bij elkaar. Het zijn vaak de ouders die zich storen aan verf in de haren, modder van top tot teen of handen vol lijmsporen. Maar wie wordt er nog vies als volwassene? Neemt u weleens een modderbad of schuwt u een kloddertje verf in uw kapsel niet?

Tijdens een fiets- of wandeltocht op een droge, winderige dag kan het je zomaar overkomen: er komt zand tussen je tanden. Het kraakt en knarst. Niet fijn, vinden de meesten.