Onlangs nam ik deel aan het symposium dat verbonden was aan de inaugurele rede van prof. Huijgen aan de Protestantse Theologische Universiteit. Het ging over de hel en over de verschillende wijzen waarop de hel in onze cultuur tegenwoordig aan de orde komt.

Over een aantal weken is het weer zover. Traditiegetrouw (sinds 1901) zal in de eerste week van oktober bekendgemaakt worden wie de Nobelprijs krijgt. Naast het geld, bijna een miljoen euro, brengt de prijs voornamelijk prestige met zich mee. Een Nobelprijswinnaar heeft, ook buiten zijn vakgebied, (helaas) niet veel uit te leggen.

In 2021 overleed Thomas, nog geen dertig jaar oud. Hij kreeg hulp bij zelfdoding vanwege zijn autisme, dat uitzichtloos en ondraaglijk lijden met zich meebracht.

Bij ons thuis hadden we vroeger geen televisie. Er waren allerlei benamingen voor het apparaat, die varieerden van ”het blauwe licht” tot ”kijkkast van de duivel”. Er waren volgens onze ouders alleen maar slechte zaken op te zien.

Familieleden laten helpen met eenvoudige verpleegkundige taken, om met hetzelfde aantal verpleegkundigen meer patiënten te kunnen helpen, terwijl het werkplezier en de kwaliteit van de zorg verbeteren. Sinds NRC (1-8) hieraan een artikel wijdde, naar aanleiding van een nieuwsbericht van het St. Antonius Ziekenhuis over het inzetten van mantelzorgers tijdens een ziekenhuisopname, blijven tegenstrijdige gedachten door mijn hoofd spelen.

Janna kwam onrustig en enigszins gejaagd de spreekkamer binnen. Op blote voeten. Zij had mij nodig en wel nu. Ik zou haar namelijk kunnen bevrijden, verlossen.

„Nadat God ons veilig in New England had gebracht, en we onze huizen hadden gebouwd, voorzieningen hadden getroffen voor ons levensonderhoud, geschikte plaatsen hadden opgericht voor het dienen van God, en de burgerlijke overheid hadden gevestigd, was een van de volgende dingen waar we naar verlangden en naar zochten, het bevorderen van kennis en om dat te bestendigen voor het nageslacht; bezorgd dat we waren om een ongeleerde bediening na te laten aan de kerken, wanneer onze huidige predikanten in het stof zullen liggen.”

Er hingen in de afgelopen week bij ons in de woonwijk weer heel wat vlaggen uit het raam. Niet omgekeerd, uit protest, maar gewoon rood-wit-blauw. Met een schooltas als teken van opluchting. Duizenden middelbare scholieren kregen het verlossende bericht: je bent gelaagd voor je eindexamen.

Zet twee uitersten tegenover elkaar en het contrast daartussen verscherpt de verschillen. Vorige week stuitte ik op zo’n contrast.

Op 2 juni om 14.43 uur is bompa (Vlaams voor opa) ontslapen. „In paradisum deducant te angeli.” „Mogen de engelen u geleiden naar het paradijs’, zong het de laatste week in mij.