Volop in rouw terwijl de ander nog leeft. Kan dat? Mag dat? Rouwen om wat geweest is of om wat gaat komen: beide is mogelijk, schrijft Hanneke Schaap-Jonker.

De gedachten ”eerst ikzelf en dan de kinderen” en ”eerst wijzelf en dan onze naasten” gaan ons reformatorische volksdeel niet voorbij.

De overheid wordt overvraagd als we zorg beschouwen als iets wat we te allen tijde kunnen opeisen.

Gevechtsvermijding komt niet voort uit een keuze, uit geestelijke oefening. Gevechtsbereidheid wel.

Als er in de zorg niets verandert, zal de zorgverlening zowel in als buiten het ziekenhuis vastlopen.

Zondag had ik zicht op de tolk gebarentaal. We zongen Psalm 19, over gereinigd worden van verborgen zonden. Om het verbergen duidelijk te maken, kromde de tolk haar handen voor de ogen. Het zette me aan het denken: je zonden verbergen, je verstoppen voor de Allerhoogste, wat is dat bizar.

Afgelopen week werd in ons gezin het achtste kleinkindje geboren. Wat een wonder en reden voor dankbaarheid! Zomaar weer een nieuw leven in de familie. Beroepsmatig heb ik al duizenden baby’s in en onder mijn handen gehad. En dan lijken alle baby’s eigenlijk min of meer hetzelfde. Maar wat me telkens weer verbaast, is dat zo’n nieuw kindje in je eigen familie vanaf het allereerste begin zo vertrouwd voelt. Je hoeft er niet aan te wennen, het hoort er gelijk voor honderd procent bij. Het is een deel van jezelf en je sluit het zonder enige reserve direct in je hart.

„Tegenwoordig gaat het alleen nog maar om het eigen ik”, verzuchtte iemand een tijdje terug tegen me. Het was een opmerking die een poosje op de achtergrond van mijn gedachten door mijn hoofd bleef spelen. Het lijkt inderdaad de grondtoon van onze huidige maatschappij te zijn.

Vergis ik me als ik constateer dat het in de media tegenwoordig veel gaat over gezond leven en minder over goed leven? We worden aangemoedigd en verleid om voldoende te bewegen, merken met een nutriscore A of B te kopen en niet te veel alcoholische drank te drinken.

Strak in het pak zaten ze afgelopen donderdag achter een grote tafel tegenover grijze en wijze Amerikaanse senatoren. Alle drie zijn ze directeur van een farmaceutisch bedrijf met elk tienduizenden werknemers. Onder het dreigement dat ze gedagvaard zouden worden, waren de drie heren naar Washington DC afgereisd om zich tegenover de Senaatscommissie Gezondheid, Onderwijs, Werk en Pensioenen te verantwoorden. De senatoren onder voorzitterschap van senator Bernie Sanders vonden namelijk dat de heren directeuren wat uit te leggen hebben.