En de basisscholen lieten weer een hele groep los. Groep 8 werd uitgezwaaid. De afscheidsavonden zijn weer achter de rug. Mooie woorden, goede wensen, een pluim, een duim, veel dank en waardering wederzijds. Uiteraard ook volkomen terecht.

En nu is het dus voorbij. Alle betrokkenen moesten loslaten. De leerlingen lieten hun kindertijd achter zich. Hun vertrouwde lokaal, klasgenoten van het eerste uur, juffen en meesters die hen groot zagen worden.

Als je de kinderen soms moet geloven, vinden ze dat helemaal niet erg, hoor! Eindelijk van school af. Eindelijk groot!

Wat ze trouwens niet altijd van elkaar weten, is dat er ook best hier en daar nog wat tranen gelaten worden om het afscheid. Nee, natuurlijk niet in het bijzijn van vrienden en vriendinnen. Maar eenmaal thuis, bij vader of moeder, of heel stilletjes in bed, kan het hen zomaar even aanvliegen. Afscheid nemen van je kindertijd, dat doet voor achtstegroepers best even pijn. Even nergens meer bij te horen. Niet meer bij de kleinen en ook nog niet bij de groten. Je wist wat je had, maar wat zal er straks gaan komen?

Ook voor ouders best een gewichtig moment. Wie zijn oudste kind van school ziet gaan, kan iets van diezelfde onzekerheid voelen. Hoe zal het straks gaan? In de praktische zaken, die allemaal nieuw zijn, maar ook: hoe zal mijn kind als persoon zich straks ontwikkelen op de nieuwe school?

Wie zijn jongste kind van de basisschool ziet gaan, moet ook loslaten. Je sluit een periode van je leven af. Geen kinderen meer op de basisschool.

Ook leerkrachten laten groep 8 vaak met gemengde gevoelens los. Het waren per slot van rekening toch ook ‘hun’ kinderen. En wat gebeurt er veel in acht jaar tijd. Mooi is het om de dartelende kleuters van toen nu als beginnende pubers van school te zien gaan. De één ontwikkelde zich evenwichtig, bij de ander was er de nodige zorg. Misschien was er ziekte of verdriet of overleed er zelfs een leerling uit de groep.

Hoe dan ook, het loslaten blijft een kwetsbaar moment. Een moment om ook als leerkracht even bij jezelf naar binnen te kijken. Wat was míjn aandeel in hun ontwikkeling? Wat heb ík hun geleerd, meegegeven, voorgeleefd? Heb ík genoeg tot hun behoud gezegd? Dan moeten we beschaamd de ogen neerslaan. We hebben hen vaak zomaar laten gaan…

Laten we als ouders en leerkrachten samen dan de namen van ‘onze’ kinderen maar in Gods han- den leggen: „Houdt Gij mijn kind’ren vast, als ik ze los moet laten…” Daar varen ze wél bij. beeld iStock