Deze ochtend is er opnieuw muziek. Uit een paar tuinen verderop klinkt het tevreden, tweetonige gekraak van een trampoline. Dat wordt echter veelal overstemd door kindergelach. En door een liedje dat wel twintig keer achter elkaar gezongen wordt. De glimlach die gisterenavond maar niet wilde komen, verschijnt vanzelf op mijn gezicht. Deze radiozender zorgt werkelijk voor arbeidsvitaminen.

Als vanzelf denk ik terug aan die keer dat de grote zus van 4 jaar haar broertje van 3 een versje van school leerde. Luid klonk de Bijbelse boodschap over onze tuinen. Maar zuslief vond het veel te hard klinken; zo was het niet eerbiedig. Na een aantal pogingen was het gewenste geluidsniveau bereikt. En in zeer korte tijd was het lied geleerd. Duidelijk verstaanbaar klonk ook dat vers tientallen keren. Het verveelde geen moment.

Inmiddels hoor ik dat er buurkinderen bij zijn gekomen. De trampoline wordt verlaten en de fietsjes worden gepakt. De liedjes veranderen in een voortdurende brandweersirene. Rondje na rondje gaat het alarm af, waarbij uit vijf kinderkelen het „tè-tu” klinkt. Hoe het komt weet ik niet, maar de brand is na een halfuur ineens geblust.

Terwijl ik mijn ladder verschuif naar het volgende kozijn wordt er even overlegd. Wat wordt het volgende spel? Niet lang daarna klinkt er een bekend springtouwliedje. Ook dit versje wordt zeer vele keren herhaald. En al schilderend sta ik me af te vragen hoe het komt dat dit nu niet verveelt. Zelfs niet als er even gehuild wordt omdat een klein meisje blijkbaar struikelt over het springtouw. Zelfs niet als er een conflict ontstaat dat uiteindelijk door moeder moet worden opgelost. En ook niet als de hele groep even later op loopkarretjes door het achterpad scheurt.

Het kozijn is dankzij alle achtergrondmuziek snel klaar. Onze achterburen liggen vast nog te slapen. Ze hebben het werkelijke tuinfeest gemist.