“Ik leer van deze vrouwen… hun rotsvaste vertrouwen in God.”

Esther herinnert zich die eerste zondag in de kerk nog goed. “Eunice, een oudere Yolngu vrouw, stond op met de volgende boodschap: “Ik nodig alle vrouwen uit voor donderdagavond, in mijn kamp, om het kampvuur, Bijbelstudie.” Met de mededeling dat het ook voor de ‘nieuwe vrouwen’ gold, raakte ze mij met deze hartverwarmende uitnodiging. En nu ga ik iedere donderdagavond.

Het begon heel klein, soms waren er andere vrouwen, soms was ik alleen met Eunice, die bij mij om de hoek woonde. Haar huisje bestond uit vier palen en een dak. Bij het licht van een kampvuur lazen we de Bijbel en zongen we liederen. Omdat de Bijbelstudies deels in het Engels en deels in Yolngu-matha gaan, ken ik inmiddels aardig wat woorden en kan ik het redelijk volgen. Een mooie manier om de taal verder onder de knie te krijgen.

Een Bijbelstudie gaat hier anders. Eén van de vrouwen vertelt iets uit het dagelijks leven, waarna ze nadenken over wat God mogelijk tot ons wil zeggen. Vervolgens bepalen ze welk gedeelte uit de Bijbel wordt gelezen. Yolngu staan anders in het leven dan ik vanuit de westerse wereld gewend ben. Geld heeft een hele andere waarde en het draait in het dagelijks leven vooral om het onderhouden van relaties met familie en vrienden. Ze leven dicht bij de natuur, halen hier deels ook hun voedsel en medicijnen vandaan en zijn over het algemeen veel bezig met spiritualiteit. Een voorbeeld hiervan is dat één van de vrouwen recent vertelde over een verjaardag die ze had in de avond. Het was toen volle maan en iemand zei het gezicht van de Heere Jezus te zien in de maan. Vervolgens wilde iedereen foto’s maken van de maan. Tijdens deze gesprekken hoor je dat men op een andere manier kijkt naar God’s schepping. We hebben die avond niet alleen de Bijbel bestudeerd en het scheppingsverhaal gelezen, maar hebben ook gesproken over het feit dat God niet alleen zichtbaar is in de schepping. Vanwege God’s liefde voor de mensheid heeft Hij Zijn Zoon naar de aarde gestuurd, opdat wij gered worden!

Samen bidden

Ondanks dat Eunice naar een andere community is verhuisd, haal ik elke donderdag andere Yolngu vrouwen op voor de Bijbelstudie. Andere familieleden en kinderen luisteren of zingen ook mee. De bewogenheid die deze vrouwen voelen voor de gemeenschappen waaruit zij komen, het leed wat ze daar zien en waar ze soms ook deel van zijn; het raakt me. Hoe mooi is het dan om samen te bidden, elkaar te bemoedigen en alle zorgen en dankpunten bij de Heere God te brengen. Ik leer van deze vrouwen. De manier waarop zij in het leven staan, hun rotsvaste vertrouwen. Ik ben dankbaar dat ik toen die stap heb gezet om te gaan. Dankbaar voor de relaties die groeien. Ik voel me een gezegend mens!”