Bovenop de rugleuningen van de rode stoelen in het Beatrixtheater in Utrecht liggen plastic poppetjes in verschillende kleuren. Sommige zijn gekleed in een groen shirt en een witte broek, de handen gevouwen. Er staat een internetadres op: movingpeople.nu. Het gaat over vluchtelingen. Alle 1200 deelnemers, onder wie zestig predikanten, mogen zo’n poppetje mee naar huis nemen, om het later ergens anders neer te zetten.

Bezoekers kunnen kaarten die ze geschreven hebben naar voren brengen. Ze zijn bestemd voor vluchtelingen ergens in Europa. Kerk in Actie, de organisator van de bijeenkomst, zal zorgen voor de verzending. Al gauw liggen er op het podium zakken vol met kaarten.

De blinde Charlotte Glorie zingt over een vluchteling. „Nu woont en werkt hij hier. Maar wat heeft hij een ander nog te leren? (…) Dan drukt hij op de knop. De achtbaan begint een nieuwe ronde. (…) O Lord, kon ik maar terugkeren, met de vrede mee.”

Er gebeurt nog veel meer, in snel tempo. Ds. Rob Visser uit Amsterdam vertelt in acht minuten over zijn werk in Amsterdam, waarna hij kort geïnterviewd wordt. Hij is bezig met het opzetten van een kinderboerderij en met het organiseren van hangplekken voor Marokkaanse jongeren. Er komt een bus voor die jongens. De politie geeft hem 5 procent kans op succes.

Ds. Visser vindt dat de diakenen eropuit moeten: naar de buurtvereniging, de kinderboerderij, de hangplekken, de bijeenkomsten van de gemeente en de vieringen van Greenpeace. „We moeten afrekenen met het introverte dat de kerken zoveel parten speelde. We moeten van ons laten horen. We moeten durven mislukken. We gaan niet voor het succes.”

Diaconieën in Amersfoort zijn eropuit gegaan, met een bloemetje, zo blijkt uit een filmpje. Dat gaven ze aan voorbijgangers, om door te geven aan mensen in hun omgeving die het moeilijk hebben. Er zat een kaartje bij: „Ik denk aan jou”. Een ervan was voor een jonge meid die haar vriendin, van wie de verkering net uit was, wilde verrassen.

Hoofdmoot is de toespraak van ds. Van den Broeke. Ze heeft het niet alleen over de vluchtelingen maar ook over die mevrouw die een beetje een „zeurderig en claimend type” was. Het was goed te begrijpen dat mensen even een andere kant op keken als ze in de buurt kwam. Op een keer praatte die mevrouw over het heilig avondmaal: „Dat brood, dat eten we met elkaar. Die beker drinken we samen leeg”, zei ze.

Ds. Van den Broeke: „Het raakte me hoeveel zij aan het avondmaal beleefde. Ik merkte hoe zij zich daar opgenomen wist in de gemeenschap. Ik had me nog nooit zo uitgenodigd gevoeld om het gesprek toch wat serieuzer aan te gaan. Maar die vrouw, krijgt toch kracht als we samen het brood breken en de wijn delen.”

Er is nog veel meer te horen, in ruim anderhalf uur. Daarna staat een „belevenisplein” met kramen klaar en na de middag zijn er een stuk of vijftien workshops.

Dan even kijken op movingpeople.nu waar dat plastic poppetje voor staat. Voor Bahram, die in 2010 uit Iran vluchtte, omdat hij christen geworden was.