De nota is een vervolg op de islamnota die de synode in november 2010 aanvaardde. De Protestantse Kerk wilde met die beleidsnotie aangeven hoe zij theologisch denkt over de islam en de ontmoeting met moslims.

Wat betreft de vraag of christenen en moslims in dezelfde God geloven, stelt de nieuwe nota: er is „in de christelijke en de islamitische traditie één God, de God die Abraham heeft geroepen om Hem alleen te dienen en alle afgoden achter zich te laten. Belangrijker is echter de vraag: wie is de God die wij belijden?”

De islamnota uit 2010 werd, na enkele aanpassingen, unaniem aanvaard als „bouwsteen” voor beleid. Wel werd afgesproken dat opmerkingen van christelijke, joodse en islamitische organisaties in een vervolgnota zouden worden verwerkt. Slechts een kwart van de ongeveer veertig partners die om een reactie werden gevraagd reageerde, meldt de vervolgnota. Uit islamitische kring kwam in eerste instantie slechts één reactie. Wel ontving de Protestantse Kerk spontaan reacties van diverse kanten.

Bij de synodebespreking van de eerste nota werden vooral vragen gesteld over het gezamenlijk bidden van christenen en moslims bij interreligieuze ontmoetingen. Ook latere reacties op de nota gingen daarop in. „Impliceert deelname van een christen aan de salaat, het gebed als pilaar van de islam, niet dat hij moslim wordt?”, was een vraag die bij de Protestantse Kerk binnenkwam. Onderdeel van dit gebed is namelijk de islamitische geloofsbelijdenis dat er geen God is dan Allah alleen en dat Mohammed zijn profeet is. Maar, stellen de schrijvers, tegelijk kan bidden in Jezus’ Naam voor een moslim betekenen dat hij geen moslim meer is. Hij verbindt zich aan het geloof in Jezus Christus. De vervolgnota raadt mede daarom aan „in gezamenlijke bijeenkomsten van christenen en moslims (biddend) teksten te lezen die uit een van beide tradities afkomstig zijn, maar ook binnen de andere traditie kunnen worden herkend.”

In de vervolgnota wordt verder onder meer gesteld dat „de kerk haar zorg uitspreekt ten aanzien van allen, christenen, moslims en mensen met een andere levensovertuiging, die om hun geloof vervolgd worden.” De snelle en onvoorspelbare veranderingen in een aantal islamitische landen vervullen de kerk met zorg én hoop. „Dialoog tussen christenen en moslims in ons land is noodzakelijk.”

De nota sluit af met een positiebepaling, die als kader voor verder beleid kan dienen. In twaalf punten formuleert de PKN wat voor haar respect en integriteit in relatie tot de islam inhoudt.