„Toen gij jonger waart, gorddet gij uzelf, en wandeldet alwaar gij wilde; maar wanneer gij zult oud geworden zijn, zo zult gij uw handen uitstrekken.”

De ouderdom schijnt bestemd voor rust en ledigheid. Daarom pleegt men de ouden vrij te laten van openbare lasten en de krijgslieden behoeven dan niet meer te dienen. Petrus kon dus zich op die leeftijd een rustig leven voorspiegelen. Daarentegen zegt Christus dat de orde der natuur zal omgekeerd worden, zodat hij die als jongeling naar eigen wil geleefd had, in zijn ouderdom door een ander zou geregeerd worden en zelfs onder een gewelddadige macht zou staan.

Doch wij hebben in Petrus een voortreffelijke spiegel van ons aller lot. Velen hebben een gemakkelijk en aangenaam leven, voordat zij door Christus geroepen worden; maar zodra zij zich aan Hem verbonden hebben en Zijn discipelen zijn geworden, of althans enige tijd daarna, worden zij gebracht tot zware strijd, tot een onrustig leven, tot grote gevaren. Soms zelfs kost het hun leven. Deze toestand, hoe hard ook, moeten zij toch geduldig dragen.

Intussen matigt de Heere het kruis, waardoor Hij Zijn dienaars wil laten verzoeken, zó, dat Hij hen zolang spaart, totdat hun kracht tot rijpe ontwikkeling gekomen is. Want hun zwakheid is Hem niet onbekend en Hij bezwaart hen niet bovenmate. Zo heeft Hij Petrus ontzien, zolang Hij wist dat hij nog zwak en onstrijdvaardig was. Laten wij dan leren ons tot onze laatste ademtocht aan Hem op te offeren, indien Hij ons maar kracht schenkt.

Johannes Calvijn, predikant te Genève

(”Het Evangelie van Johannes”, 1553)