Hoewel hij zich op bezoek in Nederland veilig voelt, gaat voor Shabaz (39) veiligheid voor alles. Onherkenbaarheid bij interviews is dan ook een vereiste. Want zelfs in Europa wisten radicale moslims uit Pakistan hem te vinden. „Er is een fatwa tegen mij uitgevaardigd. Dat betekent dat iedere moslim mij volgens de beruchte blasfemiewetten straffeloos kan vermoorden. Er is al eens iemand gericht naar mij op zoek geweest in Europa.”

Shabaz weet al tientallen jaren dat christen zijn in zijn land betekent: verdrukt worden. Toch is de situatie in het Aziatische land de afgelopen jaren enorm verslechterd. „De omgeving van Lahore was jarenlang redelijk veilig. Maar sinds een jaar of zes trekken talibanstrijders en extremistische moslims van elders in het land naar de stad, omdat ze zich er veilig voelen. Dat resulteert in brandstichtingen in kerken, maar ook in het vermoorden van christenen.”

Bekendste slachtoffer van de terreur tegen christenen in Pakistan op dit moment is de ter dood veroordeelde Asia Bibi. Ook deze vrouw, een leeftijdgenoot van Shabaz, komt uit de omgeving van Lahore. Begin dit jaar werd bovendien de gouverneur van de provincie Punjab, Taseer, vermoord omdat hij opkwam voor christenen. Enkele maanden later volgde de minister van Minderheden, Bhatti. Shabaz: „Ook mijn naam staat op posters die radicalen in Lahore hebben opgehangen. Het vormt een vrijbrief om mij te doden.”

De overheid doet volgens Shabaz weinig tegen de christenvervolging. „Ze geeft hooguit wapenvergunningen aan christenen, zodat die de mogelijkheid hebben om een pistool te kopen om zichzelf te verdedigen. Er heerst angst onder politiemensen en politici. Wie opkomt voor christenen moet voor zijn leven vrezen.”

Shabaz zag de situatie voor christenen vooral verslechteren in de periode 1978 tot 1988, toen president Zia ul-Haq aan de macht was. „Hij schrapte een wettelijke regeling die het voor christenen mogelijk maakte om te evangeliseren onder moslims. Bovendien blies hij oude shariawetten die stellen dat ongelovigen zich moeten bekeren nieuw leven in. Dat betekent voor christenen dat ze in wezen vogelvrij zijn.”

U zat in die periode op school. Wat merkte u daar van de veranderingen?

„Ik was een van de weinige christenen en had een achtergestelde positie. Om een voorbeeld te noemen: ik mocht geen gebruikmaken van dezelfde kraan als moslimkinderen. Over het christelijk geloof kon ik voor mijn eigen veiligheid maar beter niet spreken.”

Hoe vingen uw ouders u op?

„Ze schonken veel aandacht aan geloofsopvoeding. Het geloof is immers uit het gehoor en het gehoor door het Woord van God. Ze spraken over de profeet Amos, die voorspelt hoe de haat in de laatste dagen zal toenemen. Heel indringend wezen ze ons erop dat we God moeten kunnen ontmoeten.”

Kon u de opleiding volgen die u wilde?

„Absoluut niet. Als christen werd ik voortdurend gehinderd. Op de highschool werd mijn diploma-uitreiking gedwarsboomd, al kreeg ik uiteindelijk wel mijn papiertje. Later kon ik een studie volgen, maar dat ging allerminst gemakkelijk. Mijn ambitie om arts te worden moest ik laten varen. Ik kreeg keer op keer een melding dat ik afwezig was geweest tijdens het examen. Uiteindelijk heb ik wel een graad behaald, maar niet als arts. Menselijkerwijs gesproken heb ik mijn diploma te danken aan een hoogleraar die het voor me opnam en meeging naar de administratie. Hij pleitte net zo lang voor me tot ik het diploma kreeg dat ik verdiend had.”

Kunnen christenen werk krijgen?

„Christenen in Pakistan lopen er zonder uitzondering tegen aan dat bedrijven alleen maar moslims in dienst nemen. Wil je een kans maken, dan moet je echt heel goed zijn, een gedegen opleiding hebben of je op een andere manier onderscheiden. En maak je dan een kleine fout, dan vlieg je eruit. Ze vragen je bijvoorbeeld of je in Mohammed gelooft. Zeg je geen ja, dan heb je al een fatwa aan je broek, waardoor je gedood kunt worden.”

Bent u ooit in levensgevaar geweest?

„Vele malen. Eens richtten twee mannen, afkomstig uit de islamschool tegenover de kerk, een pistool op mijn hoofd. Ik zei, terwijl ik het wapen tegen mijn slaap voelde: „Vader, in Uw handen beveel ik mijn geest.” Daarop ontstond er een druk gesprek tussen de mannen. Ik zei tegen hen: „Ga door, ik ga naar huis.” Ik bedoelde het Vaderhuis, maar ze lieten me korte tijd later gaan.”

Toen ik thuiskwam, bad ik: Heere, waarom leef ik in dit land? Ik probeer U te dienen, maar telkens is mijn leven in gevaar. Hij liet me weten dat Hij het was die me redde en dat ik niet voor niets in Pakistan ben geboren en daar van Hem mag getuigen. Dat is ook waarom ik niet zomaar tegen iedere christen durf te zeggen dat ze Pakistan moeten verlaten. Dan wordt de boodschap van Gods genade niet meer gehoord.”

Shabaz

Shabaz (39) –zijn echte naam moet om veiligheidsredenen geheim blijven– is afkomstig uit de omgeving van de Pakistaanse stad Lahore. Die stad ligt in de deelstaat Punjab, waar de situatie voor christenen doorlopend verslechtert. Shabaz volgde een universitaire opleiding, ondanks allerlei tegenwerking. Hij is vandaag de dag betrokken bij de Evangelieverkondiging in Europa, omdat er in zijn eigen land een fatwa tegen hem is uitgevaardigd. Dat is een islamitische rechtsregel die het mogelijk maakt dat hij zonder gerechtelijk proces door moslims vermoord kan worden. Shabaz spreekt morgen op de Open Doorsdag in Zwolle.

Ga naar ons dossier Kerkbreed om andere spraakmakende interviews te lezen.