In Nazareth: Centrum voor jeugd hard nodig
Als ik dit schrijf, is het mijn laatste werkweek hier. Hij staat in het teken van de kinderclubdagen, die dinsdag en woensdag worden gehouden. Via flyers zijn de kinderen van Nazareth uitgenodigd om deze dagen bij te wonen. Dinsdagmorgen om 8.00 uur is het al een drukte van belang in het kerkgebouw. Ik mag stickertjes uitdelen aan de kinderen. Blij kijkend plakken ze die op hun hand. Dat zij Arabisch brabbelen en ik het op Nederlands houd, deert niet. Op beide dagen worden liederen aangeleerd, wordt een Bijbelverhaal verteld en een knutselwerkje gemaakt. Bijvoorbeeld een sneeuwpop – als surrogaat voor echte sneeuw. Op de tweede dag mogen diverse kinderen een ballon kapotprikken. In de ballon zit een briefje met een vraag over de Bijbelvertelling of het lied van de vorige dag. Op die manier wordt de Bijbelse boodschap nog eens extra ingescherpt. De meeste kinderen zijn van rooms-katholieken huize. Het is erg moeilijk om moslimkinderen te bereiken. Woensdagavond wordt er een bijeenkomst gehouden met de ouders, waarbij de kinderen de liederen ten gehore brengen en een Bijbeltekst opzeggen. Zo worden ook de ouders met het Woord in aanraking gebracht.
Tot en met maandagmiddag bellen er nog ouders om hun kind op te geven. Maar de club zit vol. Er worden maximaal zestig kinderen toegelaten, om er zeker van te zijn dat er niet meer dan zeventig komen. George Khalil zou graag meer kinderen verwelkomen, maar de ruimte in het huidige gebouw is daarvoor te beperkt. Er zijn plannen om een nieuw jeugdcentrum te bouwen, om meer ruimte te hebben voor dit soort activiteiten. Dit centrum moet onder andere een recreatieruimte, een conferentiezaal, een boekwinkel, een koffiehoek en het kantoor van de Bijbelschool bevatten. Daarmee heeft het de potentie om een christelijk centrum voor heel Galilea te worden. Het primaire doel is de lokale bevolking verantwoorde ontspanning te bieden en haar tegelijk met Gods Woord in aanraking te brengen. De plannen liggen al klaar, het wachten is nog op de registratie van het aangekochte land, waar wat bureaucratische problemen spelen. Het geld is er grotendeels nog niet, maar het is Georges bede en vertrouwen dat de Heere harten neigt om dit werk voortgang te laten vinden.
Op oudejaarsavond ga ik op bezoek bij mijn Arabische vrienden om afscheid te nemen, omdat ik de volgende dag naar Nederland vertrek. Arabische christenen vieren niet echt oud en nieuw. Er zijn geen kerkdiensten, men blijft niet speciaal op tot middernacht op om elkaar Nieuwjaar te wensen. Als ik bij hen vertrek, raak ik in het oudejaarsverkeer verzeild. Het kost mij een uur om een stukje van zo’n 2 kilometer af te leggen. Halverwege de rit vindt de jaarwisseling plaats, en ik bevind mij dan juist bij de Kerk van de Aankondiging. Het nieuwe jaar begint voor mij met klokgelui en de aanblik van bescheiden vuurwerk.
Daarmee zijn mijn belevenissen in Israël ten einde en rest mij nog om mijn koffer te pakken.
Leonora Grandia verbleef tot eind vorige week in Nazareth, waar zij George Khalil, directeur van de Emmaus Bible Ministry, assisteerde. Wekelijks schreef zij een impressie. Vandaag deel 4 (slot).
