Een christen volgt, als het goed is, het nieuws anders dan een niet-christen. De wetenschap dat God regeert, zet de rampen die over de aarde gaan in een welhaast apocalyptisch licht. Was het niet de Heere Jezus Zelf Die voorzegd heeft dat in het laatste der dagen exact die rampen over de wereld zouden komen die we nu zien?

De aarde lijkt in stervensnood. Zo veel mensen die naar de hemel om hulp roepen, terwijl het lijkt dat er geen antwoord komt. Geliefden die het leven lieten, geen onderdak meer, geen eten, geen drinken, geen toekomst.

In Rusland, Pakistan en China zijn uitgestrekte gebieden verteerd door het vuur of verzwolgen door het water. Als Nederlanders, gewend aan de kleinschaligheid van ons eigen land, kunnen we ons amper een voorstelling maken van de uitgestrektheid van de getroffen gebieden. Op dit moment staat er bijvoorbeeld in Rusland nog een oppervlakte aan bos in brand zo groot als de Noordoostpolder.

Het kan niet anders of de vraag komt op wie nu verantwoordelijk is voor dit alles. En opnieuw valt op dat er in het moderne Westen vaak direct naar Boven, naar God wordt gewezen. Veel ‘moderne’ mensen zien alle rampspoed die over de wereld gaat als een duidelijk teken dat God, Die Zich in de Bijbel heeft geopenbaard, óf niet bestaat, óf een wreed Opperwezen is in Wie je niet moet willen geloven. Positieve ontwikkelingen worden in onze maatschappij gezien als verworvenheden van de mens, terwijl tegenslagen direct worden omgeslagen op een God Die „het allemaal maar laat gebeuren.” Bij het positieve wordt de verantwoordelijkheid volledig bij de mens gelegd en bij het negatieve wordt de verantwoordelijkheid van de mens uitgesloten.

Mensen in de getroffen gebieden, zowel in Rusland als in Azië, hebben de neiging om de schuld bij een hogere macht te leggen veel minder. Zij kijken vaak naar de overheid die zijn verantwoordelijkheid niet heeft genomen. Wie wat nauwkeuriger inzoomt op dat laatste, kan niet ontkennen dat in die beschuldiging veel waarheid zit. In Rusland heeft de staat inmiddels een mediaoffensief gelanceerd om te laten zien hoe begaan de regering is met de getroffen mensen. Maar daarmee moet wel verhuld worden dat er jaren van natuurlijk wanbeheer aan de bosbranden vooraf gingen, waarin de overheid op geen enkele manier positief sturend is opgetreden. In Azië is het allemaal niet veel beter. Ook daar gaat economische groei vrijwel altijd vóór de leefomstandigheden van de bevolking, laat staan dat er nog veel aandacht overblijft voor natuur en milieu.

Ondertussen leert de Bijbel ons dat de schepping niet in stervensnood, maar in barensnood is. Dat geloof alleen ledigt de nood van de slacht­offers niet. Evenmin mag het een manier zijn om onder de hulpvraag uit te komen. Maar het behoedt wel voor doemdenken dat mensen lamslaat.