De Rocky Mountains in Canada hebben iets wat de Zwitserse Alpen -om maar wat te noemen- missen. Natuurlijk, de eerste zijn rotsachtiger. Maar vooral: de Rocky Mountains zijn ongerept, verlaten. Aan weerszijden van de Trans Canada Highway, die dwars door de natuurparken van Banff en Yoho heen kronkelt, is geen teken van leven te zien. Tientallen kilometers lang geen bergdorpje, geen auto die zich kronkelend een weg naar boven baant, slechts puur natuur: rotsen, bossen, valleien en helderblauwe riviertjes en meren. De beroemde Canadian Pacific, de spoorlijn die Oost- met West-Canada verbindt, daargelaten.Zeker op een druilerige vrijdagavond, als zware regenwolken het zicht op het omliggende natuurschoon soms ontnemen, is de weg van Calgary in de Canadese provincie Alberta naar Golden in British Columbia lang. Voor de pakweg 270 kilometer staat zo’n drie uur. Niet geheel overbodig legt een bord langs de snelweg nog even de vinger bij de charme van de Rockies: „De komende 60 kilometer geen services.” Oftewel: zorg voor voldoende brandstof in de tank om het laatste stukje naar Golden af te kunnen leggen.

Ongeveer 13 kilometer ten westen van het wat saaie industriestadje, ruim 500 meter hoger in de bergen, ligt het Kicking Horse Mountain Resort, een peperduur vakantieoord in aanbouw dat voor het grootste deel in handen is van een consortium onder leiding van Ballast Nedam. Dat het resort omringd wordt door vijf nationale parken, maakt de ligging uniek, aldus Hans Nieuwenhuis, ontwikkelingsmanager bij Ballast Nedam. „Bouwen is in de Canadese nationale parken niet toegestaan, behalve in gebieden waar vanouds al bebouwing is, zoals de dorpen en steden.” Het Kicking Horse Mountain Resort wordt gebouwd op de voormalige Whitetooth Ski Hill. Ondanks de afgelegen ligging is het resort dankzij de Trans-Canada Highway uitstekend bereikbaar.

Poeder
Het is echter niet de unieke ligging die skiërs ’s winters van over de hele wereld naar Canada doet afreizen. Het zit hem volgens Nieuwenhuis in de sneeuw. „Die is hier door de lage temperaturen en de grote afstand tot de westkust veel droger en fijner dan in Europa. Hier noemen ze de sneeuw ”champagne powder”. Zonder twijfel de ideale sneeuw om op te skiën.”

Het Skiing Magazine verklaarde het Kicking Horse Mountain Resort als het beste poedersneeuwgebied van Noord-Amerika. De sneeuw in het gebied is ragfijn, fluweelzacht. „Anders dan Europese skiërs gewend zijn, lijkt de vaste grond onder de skilatten verdwenen; de ski’s zweven als het ware over de sneeuwlaag”, zegt Nieuwenhuis.

Skiën op poedersneeuw is volgen hem veel makkelijker dan op de normale, plakkerige sneeuw. „Je hebt meer grip, de ski’s zijn zelfs op extreem steile hellingen goed controleerbaar en je kunt ook nog eens spectaculaire plaatjes mee naar huis nemen waarop je, gehuld in een wolk poedersneeuw, voor de camera net een bochtje maakt.” Ook vallen is in de Rockies aangenamer dan op Europese banen. „De metersdikke sneeuwlaag garandeert een zachte landing en je wordt niet zo nat van poedersneeuw.”

Toch mikken Ballast Nedam en de beide partners -zusterresort Grouse Mountain en investeringsmaatschappij Columbia Basin Trust- niet in de eerste plaats op de beginnende skiër. „Slechts 20 procent van de afdalingen betreft zogenaamde groene pistes, de meest eenvoudige afdalingen”, zegt Nieuwenhuis. „Nog eens 20 procent, de blauwe pistes, is bestemd voor de gemiddelde skiër. Voor het overige zijn het zwarte en soms zelfs dubbelzwarte pistes. Je moet in het laatste geval denken aan een ruig terrein met steile hellingen en nauwe openingen tussen de begroeiing. Bovendien laten we de helft van de pistes onbehandeld, zodat die nogal hobbelig zijn en daarom meer ervaring vereisen.”

Gevulde knip
De bezoeker van Kicking Horse Mountain Resort krijgt van het consortium het etiket ”affluant purist” opgeplakt. „Een persoon die van een pure ski- en zomerervaring houdt en luxe en kwaliteit belangrijk vindt”, omschrijft Nieuwenhuis de doelgroep. Het ongerepte karakter van het resort blijkt niet alleen uit de ligging, maar ook uit de stijl van de bebouwing. „We passen vooral natuurlijke materialen toe, zoals hout en natuursteen. De Canadese architect Oberto Oberti heeft hiervoor richtlijnen opgesteld waaraan elk ontwerp wordt getest.”

De ’puristen’ die zelf een recreatiewoning in het resort willen aanschaffen, moeten behoorlijk goed in de slappe was zitten. Een appartement verwisselt van eigenaar voor minimaal 280.000 euro. Kleine woningen in het middensegment kosten het dubbele en de prijzen van de grotere vrijstaande woningen stijgen tot boven de 3 miljoen euro. De meeste kopers komen uit Canada, de kuststreken van de Verenigde Staten en het zuiden van Groot-Brittanië.

Het totale aantal woningen in het resort houdt het consortium bewust beperkt. „Maximaal 4000, om te voorkomen dat het resort te massaal wordt voor bezoekers en eigenaren”, zegt Nieuwenhuis. Daarnaast heeft de ontwikkelaar sinds 2000 diverse hotels, luxe berghutten, een informatiecentrum, een heuse winkelboulevard en -niet te vergeten- het hoogstgelegen restaurant (zie kader) van Canada weten te realiseren. De plannen voor onder andere een uitgestrekt golfterrein in het resort liggen klaar.

Een vakantie in Kicking Horse Mountain Resort zal vooral weggelegd zijn voor toeristen met een goed gevulde knip. De Nederlandse Jan Modaal met gezin zal het luxe oord net een brug te ver vinden, zeker omdat hij ook geld moet neertellen voor de oversteek naar Calgary. Tenzij hij een kort verblijf in het resort kan combineren met een familiebezoekje in de Nederlandse enclave rond Lethbridge. Vanaf daar geldt: vijf uur heen, vijf uur terug, om een paar dagen de charme van de Rockies te beleven.

Genieten op eenzame hoogte
Letterlijk gebouwd op het topje van een berg, met rondom een verpletterend uitzicht over de omliggende witte Rocky Mountains; het is niet voor niets dat het hoogstgelegen restaurant van Canada de naam Eagle’s Eye -adelaarsoog- meekreeg. En dat Ballast Nedam juist dit restaurant als een van de eerste gebouwen van het Kicking Horse Mountain Resort voltooide, is logisch. Eagle’s Eye is de blikvanger, het visitekaartje van het vakantieoord. Petje af voor de Nederlandse bouwers.

De trip naar het restaurant -dat 2350 meter boven de zeespiegel ligt- met de Golden Eagle Express Gondola neemt precies twaalf minuten in beslag. Voor Hans Nieuwenhuis van Ballast Nedam niet lang genoeg om alle superlatieven van het restaurant uit te stallen. „Toen we in de zomer van 2000 met de bouw van het restaurant begonnen, was er niets. We startten dus met de aanleg van elektriciteit en een weg naar boven van zo’n 10 kilometer lang om materiaal te kunnen vervoeren. Het had natuurlijk ook met een helikopter gekund, maar dat zou de bouw te veel vertragen.”

Het bouwen op de top van een berg kostte de Nederlandse aannemer de nodige hoofdbrekens. Het vele smeltwater dat door de bergtoppen sijpelt, maakt de ondergrond erg poreus. Na het aftoppen van de berg boorde Ballast Nedam daarom eerst palen in de rotsige ondergrond, tot 25 meter diep, zodat het restaurant stevig aan de berg is verankerd.

De weersomstandigheden in de bergen zijn soms extreem, vooral in de winter: hoge windsnelheden, een pakket sneeuw van meer dan 7 meter dik en temperaturen tot 35 graden onder het vriespunt. „We hebben daarom de houten draagconstructie van het restaurant extra zwaar uitgevoerd”, zegt Nieuwenhuis. „Verder zijn er rond het gebouw speciale plaatsen waar het relatief steile dak ’s winters de sneeuw kan dumpen.”

Dat Ballast Nedam ook extra aandacht gegeven heeft aan de isolatie van het gebouw is wel prettig voor de gasten die gebruikmaken van de twee hotelsuites die Eagle’s Eye rijk is: Sunset en Sunrise. Kosten per nacht: 1750 dollar, een dikke 1200 euro. Voor dat geld kunnen ze niet alleen vanaf een eigen balkon getuige zijn van de zonsopkomst boven de witte Rockies, maar kunnen ze ook als eerste die dag de vers gevallen poedersneeuw opsnuiven en -eventueel onder begeleiding van een privé-instructeur- op de latten de langste afdaling van het resort maken: 10 kilometer.

Resortbewoner op vrouwenjacht
Het is niet alleen de poedersneeuw die Kicking Horse Mountain Resort bekend maakt. Ballast Nedam probeert het resort met een netwerk aan mountainbike- en wandelpaden, een golfterrein en ’s werelds grootste afgeschermde grizzlyberengebied ook voor zomergasten aantrekkelijk te maken.

In de oorspronkelijke plannen van het resortbedrijf komt het grizzlyberengebied -met welgeteld één beer- niet voor. De beschermde viervoeter in het resort is een toevalstreffer. „De grizzlybeer werd in 2002 een vaste bewoner van het resort toen hij ongeveer vier maanden oud was”, vertelt Hans Nieuwenhuis van Ballast Nedam. „Even daarvoor had een jager uit British Columbia de moederbeer doodgeschoten en bleef Boo met zijn broertje Cari verweesd achter. Normaal zouden deze kleintjes afgemaakt zijn, maar wij boden aan om de beertjes te laten overleven in een 9 hectare groot omheind gebied.”

Inmiddels is Cari een natuurlijke dood gestorven en bleef Boo moederziel alleen achter. Dat de eenzaamheid hem ook wel eens te veel wordt en hij de verleiding van de grizzlyvrouwtjes aan de andere kant van omheining niet kan weerstaan, bleek uit een ontsnappingspoging in juni 2005. „Slim als hij is, waagde hij het niet om de omheining -waar een spanning van 1500 volt op staat- aan te raken”, aldus Nieuwenhuis. „In plaats daarvan groef hij zich een weg door de rotsachtige bodem onder de omheining door.”

Onmiddellijk na de ontsnapping zet het resort een speurtocht op touw. Per helikopter -met aan boord zijn verzorgers, die Boo van de duizenden andere grizzlyberen in de Rocky Mountains kunnen onderscheiden- weten ze de beer in een speciale, zwaar omheinde ruimte terug te brengen. Laten lopen in de vrije natuur is volgens Nieuwenhuis geen optie. „Weliswaar proberen we in het gebied de natuurlijke omgeving zo goed mogelijk na te bootsen, maar we voeren Boo wel wat bij, waardoor hij nooit meer helemaal op eigen benen zal kunnen staan.”

De zwaar beveiligde gevangenis van Boo blijkt echter niet bestand tegen de drang die de grizzlybeer vanbinnen voelt. Een paar dagen na de succesvolle vangst slaagt hij erin weer los te breken, nu met grof geweld. Eerst weet hij een 200 kilo zware deur omver te beuken, vervolgens breekt hij door twee omheiningen waar hoge spanning op staat en ten slotte klimt hij over de vierde omheining.

Boo de beer is inmiddels wereldnieuws. Media van over de hele wereld hebben het over zijn ontsnapping. „Na een vruchteloze zoektocht van enkele weken komt hij uit zichzelf het berenverblijf binnenwandelen, ongeveer 50 kilo lichter. Sindsdien is hij rustig”, aldus Nieuwenhuis. Mocht de grizzlybeer ooit weer op vrouwenjacht gaan, dan zal een zoektocht geen weken meer in beslag nemen. Een gps-systeem vertelt zijn verzorgers precies waar hij uithangt.