Wat doe je als je om je heen het opwekkingslied terrein ziet winnen? Je kunt ertegen fulmineren of waarschuwen. Je kunt ook zelf een bundel op de markt brengen waarin je een verzameling klassieke kerkliederen aanbiedt. Bij wijze van tegenwicht.

De vluchtelingenproblematiek domineert het nieuws al een aantal jaren. Maar er is niets nieuws onder de zon. Asielzoekers, economische vluchtelingen en zelfs schijnbekeringen zijn van alle tijden.

De droogte van afgelopen zomer was een straf van God voor de boeren, zei iemand op de radio. Waarop iemand anders twitterde: „Weken reparatie kost zo’n uitspraak.” En dat is ook zo. Zulke dingen kun je niet zomaar zeggen. Toch hebben veel predikanten uit het verleden wél vergelijkbare oordelen uitgesproken. Wat doen we vandaag met die traditie?

Er komt een tijd, noteerde Groen van Prinsterer in de negentiende eeuw, dat, zoals het nu belachelijk is aan spoken te geloven, het even bespottelijk zijn zal te geloven aan een God. Sterker: „Er komt een tijd, dat aan het bestaan enkel van spoken geloof zal worden gehecht.”

Opeens is het een thema in reformatorisch Nederland: duurzaamheid en zorg voor de schepping.

Kun je van jongeren vragen de psalmen in een bijna 250 jaar oude berijming te zingen? Mag je van bejaarden verwachten dat ze hun vertrouwde ‘Datheen’ loslaten om over te gaan op ‘1773’? Actuele vragen, die echter van alle tijden zijn.

Waar zijn de vaders? Zo nu en dan verschijnen er publicaties waarin die vraag hardop wordt gesteld. Vaak hebben ze iets alarmerends: onderschatten we met z’n allen de gevolgen van de „ontvaderlijking” niet? Ook hier kan het geen kwaad er eens een oudvader (mooi woord eigenlijk) bij te pakken. Petrus Wittewrongel bijvoorbeeld.

Wie gelooft, mag wonderen verwachten en wie bidt, zal genezen worden. Geloof kan immers bergen verzetten. Dat staat in de Bijbel. Maar wat moet je doen als je –ondanks al je gebeden– toch níét beter wordt?

Het dichterlijk genie Clément Marot maakte prachtige psalmberijmingen, en dat zag Calvijn ook. Hij ruilde zijn eigen berijmingen er graag voor in. Ondertussen nam Marot geen afstand van zijn wereldse liefdesgedichten. Kan dat: christen zijn en tegelijk meedoen aan het culturele leven van je tijd?

De apostel Paulus waarschuwt soms tegen ketters. Al sinds de vroegste kerkgeschiedenis speelt de vraag naar de omgang met andersdenkenden: wanneer kan ik een ander als broeder of zuster erkennen?