Als je in Lissabon bent en de moeite neemt om de stad te verlaten en naar Almada (aan de overzijde van de rivier de Taag) te gaan, kun je moeilijk om Cristo Rei heen. Dat is een meer dan honderd meter hoog Christusbeeld dat boven alles uit torent. Met wijd uitgestoken armen vol zegen wordt Christus afgebeeld, met het ‘oog’ op de stad Lissabon.

De manier waarop Cristo Rei tot stand gekomen is, blijft hier buiten beschouwing. Het gaat erom dat het beeld ons helpt in de zoektocht naar een antwoord op de vraag hoe we het volhouden in een turbulente tijd. Daarnaast leert het ons ook hoe we ons kunnen verhouden tot de wereld om ons heen. Juist ook in de laatste dagen, die overigens al eeuwen geleden (met Pinksteren in Jeruzalem) begonnen zijn. Daarbij besef ik terdege dat het afbeelden van Christus niet door iedereen passend gevonden wordt.

God is liefde

Koninklijk staat het beeld aan de oever van de Taag. Cristo Rei: Christus is Koning. Aan Zijn voeten ligt de stad Lissabon, bevolkt door rijk en arm, klein en groot. Een stad (en breder: een wereld) met grote vragen en mondiale problemen.

Zegenend wordt Christus afgebeeld, zoals Hij ooit ten hemel opgevaren is. Hij beklom Zijn troon in de heerlijkheid, waar Hij aan de rechterhand van de Vader leeft en regeert. Zo mag Cristo Rei ieder die het in ogenschouw neemt vertroosten. Wie het beeld ziet, wordt boven crises van allerlei aard uitgetild.

Wanneer je de 78 meter hoge sokkel beklimt en dicht bij de voeten van de Koning komt, raak je verwonderd: in allerlei talen staan daar drie woorden: God is liefde
(I Johannes 4:8). Als een hernieuwd Pinksteren komt het naar mensen toe, naar ieder in de eigen taal. De woorden laten zich lezen, ook in het Nederlands. Wie dán omhoog kijkt, ziet Cristo Rei groter dan ooit tevoren. Hoe dichter bij Christus, hoe groter Hij wordt en hoe indrukwekkender de liefde van God aan het licht komt. Wie dicht bij Christus leeft en Hem ziet, kijkt onontkoombaar anders naar omstandigheden. Zó houden we het vol in crisistijd.

Koningspsalmen

Aan de voet van Cristo Rei staan vier kleinere sculpturen. Zij verbeelden de vier evangelisten van het Nieuwe Testament. Zij houden Cristo Rei hoog. Dat brengt ons op vier manieren waarop wij, ook in een tijd van crises, onze roeping als christen vervullen, ons tot de wereld verhouden en Christus hooghouden.

Allereerst roept het Evangelie ons op om Christus in ons persoonlijk leven alle eer te geven die Hij waard is. Leven voor Gods aangezicht vraagt een persoonlijke en radicale ommekeer: van ons eigen ego naar het ”Ik” van de HEERE in Jezus Christus. Wie zo leeft verheerlijkt Hem.

Daarnaast is het de roeping van de gemeente van Christus op aarde om als lichaam van Christus gericht te zijn op het Hoofd dat regeert. Ons burgerschap is in de hemelen (Filippenzen 3:20). Het lichaam van Christus laat zich leiden en gezeggen door Hem, die als Koning heerst, en groeit zo naar Hem toe (Efeze 4:15).

Ons persoonlijke ego dat op God gericht raakt, is immers niet aan zichzelf overgeleverd. Alle leden van de gemeente zijn in eenheid verbonden als het gaat om het eren van Koning Jezus. Alleen al om die reden zou het goed zijn om als gemeente in tijden van crisis vooral de koningspsalmen te zingen. Om ons van zorgen vrij te zingen en hoorbaar getuige te zijn in een worstelende wereld.

Geen eilanden

Een derde manier waarop wij geroepen zijn om Christus te verheerlijken, is deze: een gemeente van Christus is nooit een eiland op zichzelf, maar altijd verbonden met andere geloofsgemeenschappen. Die manifesteren zich allereerst plaatselijk en regionaal. We zijn als geloofsgemeenschappen al te veel eilanden in de samenleving geworden.

Graag voer ik hier een krachtig pleidooi voor het bouwen van bruggen. Van eiland naar eiland, met het oog op de Heiland. Hém hebben we immers hoog te houden. Wie Hem ziet met ogen van geloof verliest allerlei middelmatige verschillen uit het oog. Het gaat ons om de Hoofdzaak: Cristo Rei.

Kerkelijke gemeenten hebben te lang langs elkaar heen geleefd. De tijd van samen optrekken is aangebroken. Ik was verrast en verwonderd, in de afgelopen maand, dat ik zoveel positieve reacties kreeg op mijn zondagse bezoek aan de hersteld hervormde gemeente in onze stad. Dat is werkelijk een signaal om niet te negeren.

De gelovige gelooft niet op een eigen eiland, de gemeente van Christus is geen eiland en de lokale kerken vormen samen ook geen eiland. We weten ons (en dat is het vierde dat we leren over het hooghouden van Christus) immers verbonden met en onderdeel van de wereldkerk. De ledematen van het lichaam van Christus strekken zich wereldwijd uit. Om orthodox te zijn, moet je katholiek zijn (A. A. van Ruler). We weten ons verbonden met gelovigen in zendingsgebieden en op plaatsen waar christenen vervolgd worden. We leren van elkaar, we steunen elkaar en we leven allen van dezelfde Heere en Heiland: Cristo Rei.

Gezamenlijke roeping

Wie Christus hooghoudt, wordt gezien. Wie zich zó verhoudt tot Cristo Rei, verhoudt zich tegelijkertijd tot de wereld. Op hoop van zegen. Zegen die geen vrucht van eigen akker is, maar die voortvloeit uit de zegenende handen van de Heiland.

Hangt het hooghouden van mensen af? Nee, want Christus is door de Vader gezet in de hemelse gewesten (Efeze 1:20). Dat ontslaat ons echter niet van de gezamenlijke roeping om als Zijn volgelingen eensgezind Hem te verheerlijken. Ook (en juist) te midden van crises in de 21e eeuw. Totdat Hij komt, zoals Hij ten hemel gevaren is. Met het oog op de komende Zoon smelten veel verschillen weg als sneeuw voor de Zon.

De auteur is predikant van de hervormde wijkgemeente van bijzondere aard (hwba) Eben-Haëzerkerk te Apeldoorn.