Maar impliceert dat nu ook dat Bijbelgetrouwe christenen zich veel te druk maken over nieuwe ideeën inzake gender, relaties en seksualiteit? Dat het –zoals je soms hoort beweren– vooral hun eigen obsessie met dit soort thema’s is die maakt dat ze er zo veel over schrijven, hun hakken in het zand zetten en –bij wijze van spreken– overal ‘spijkers’ zien?

Nee! Wie dat beweert, zet de wereld op zijn kop. Het is een niet te loochenen feit dat een nieuw soort denken over deze onderwerpen de laatste tien, vijftien jaar de media en de politieke agenda is gaan overspoelen. Kern: elk mens moet zelf zijn eigen seksuele identiteit ontdekken en heeft het volste recht daar uiting aan te geven. L? H? B? T? I? Q? Of liever nog een andere letter? Best, alles kan. En wee de mens die zulke keuzes niet respecteert.

Toegegeven, de problematiek waarmee homo’s en transgenders kunnen worstelen, verdient serieuze aandacht. Die mag nooit gebagatelliseerd worden. Maar dat neemt niet weg dat het betreurenswaardig is dat een uitgesproken genderideologie in tamelijk korte tijd de westerse maatschappij is gaan domineren. Waardoor allerwegen discussies en conflicten zijn ontstaan. Het gaf vorige week grote verdeeldheid in de anglicaanse wereldgemeenschap. Het speelt een rol in de polarisatie tussen West- en Oost-Europese landen. Het dringt ook steeds meer door in vanouds behoudende kringen. Denk aan het Leger des Heils, dat het nodig achtte nadrukkelijk uit te spreken dat de homoseksuele leefwijze „niet zondig” is. En aan het recent verschenen boek ”Vuur dat nooit dooft”; door Reina Wiskerke in het ND terecht een „revolutionair boek” genoemd, waarin de auteurs richting orthodoxe en evangelische christenen „een bedding graven” waar nieuwe standpunten gemakkelijk doorheen stromen.

Nogmaals, ziet de Global South Fellowship of Anglican Churches (GSFA) spoken? Zoekt het Bijbels Beraad M/V spijkers op laag water? Nee. Bekijk in dit kader eens de website van de Protestantse Kerk Amsterdam (PKA). Je zou denken dat het een website van het COC is. Het is een en al gendergeloof en gaypride wat de klok slaat. Alsof de christelijke religie vooral hierover gaat.

Onlangs schreef drs. P. J. Vergunst, algemeen secretaris van de Gereformeerde Bond in de Protestantse Kerk in Nederland (PKN), in De Waarheidsvriend een lezenswaardig artikel dat vooral gaat over de verwilderende zeden in Nederland, maar dat ook van toepassing is op het nieuwe denken inzake gender. Eén van zijn opmerkingen: „Is dit een ongezonde concentratie op ethische thema’s die gereformeerde belijders vandaag de dag verweten wordt? Ik denk dat we hier eerder raken aan het bekende woord van Groen van Prinsterer: „Het belijden is het uitkomen voor de waarheid op het punt waar de verdediging bezwaar heeft.””

Juist ja, dát is de spijker op zijn kop.