Je herinnert je dan de sneeuwpop in de tuin, of een sneeuwballengevecht met de buurkinderen. En wie denkt bij sneeuw niet aan W. G. van de Hulst, die schrijft over „kindertjes” die verdwalen in een besneeuwd bos, terwijl het buiten „bitter, zo bitter koud” is?

Sneeuw associëren we al snel met een warme kachel, gezelligheid, en Kerst – al was het bij Bethlehems stal destijds wellicht zomer.

Toch is de realiteit vaak niet zo idyllisch. Want sneeuw valt niet alleen in de kerstvakantie, wanneer we lekker thuis kunnen blijven. De winterse neerslag bedekt ook de wegen wanneer we naar ons werk moeten. Of als we de kinderen naar school moeten brengen. Dan is sneeuw als een koude douche.

Evenals het moment dat we de auto moeten schoonvegen en onze wanten liggen nog binnen. Of als we opgesloten zitten, omdat de sneeuw de deur blokkeert. Dan is sneeuw koud, bítter koud.

Dan verlangen we naar de zomer. Om vervolgens, als die er is, te klagen over de hitte. Want zo zijn wij, Nederlanders, tenslotte.