Dinsdag was het zover. Een groep jonge, enthousiaste, ambitieuze en veelal hoogopgeleide vrouwen, die zich ”het Grabinaat” noemt, stuurde het SGP-partijbestuur een brief. Of zij eens mogen komen praten over het vrouwenstandpunt van de partij, omdat ze daar –zacht gezegd– veel vragen bij hebben.

Die gebeurtenis kun je, als je wilt, klein maken. ’t Is maar een gesprek, hè? Wat is daar op tegen? Niets natuurlijk.

In zekere zin ís het ook klein. De dames hadden immers méér tumult kunnen maken: een open brief schrijven, in seculiere media interviews geven of kiesverenigingen aanklagen die, ondanks de uitspraak van de Hoge Raad uit 2010 dat de SGP geen vrouwen mag weren van lijsten, toch afhoudend zijn naar zich meldende capabele jonge vrouwen.

Hebben ze niet gedaan. Het valt in de dames beslist te waarderen dat ze behoedzaam te werk gaan en duidelijk de intentie hebben de eigen partij niet te willen schaden.

Maar maak het initiatief van het Grabinaat vooral ook niet té klein. Want het signaal dat ervan uitgaat, is wel degelijk krachtig. Sinds de SGP in 2013 in haar algemeen reglement opnam dat vrouwen niet meer om hun vrouwzijn van kandidatenlijsten geweerd mogen worden, bevindt de partij zich in een lastige spagaat. Het beginselprogramma spreekt immers nog steeds uit dat „het zitting nemen van de vrouw in politieke organen strijdt met de roeping van de vrouw.” Dat geeft, qua logica en consistentie, een enorme interne spanning.

Partijbestuurders probeerden die spanning de achterliggende jaren soms hanteerbaar te houden door te stellen „dat onze vrouwen er helemaal niet op uit zijn de politiek in te gaan.” En tot op zekere hoogte klopt dat ook. Het merendeel van de SGP-vrouwen had en heeft die ambitie niet.

Maar met die vaststelling komt de SGP niet meer weg nu niet zozeer een enkeling maar een breed samengestelde groep vrouwen zo duidelijk laat merken dat zij deze wens wél heeft. Dat is de betekenis van de oprichting en activiteiten van het Grabinaat, zoals die deze week naar buiten kwamen.

Het gaat om vrouwen die het reformatorisch middelbaar onderwijs volgden, op reformatorische studentenverenigingen zaten, participeerden in SGP-jongeren, en die in al die verbanden op gelijk niveau meedraaiden met mannen. Dat maakt het voor de partij heel lastig hen inzake functies in besturen, raden, Staten of Kamers buiten de deur te houden. Zeker nu dat sinds een jaar of tien formeel ook niet meer mag en kan. En nu er, met één SGP-raadslid en één SGP-wethouder, al enkele schapen over de dam zijn.

Het spanningsvolle zit ’m onder meer hierin dat er in de partij eveneens nog heel wat leden zijn die flink moeite hebben met vrouwen als volksvertegenwoordigers. Ook onder jongeren. Zo hielden op het voorjaarscongres van SGPJ, waar over dit thema fel werd gedebatteerd, voor- en tegenstanders van vrouwen in de politiek elkaar ruwweg in evenwicht.

Dat laatste laat zien dat het voor partijvoorzitter Dick van Meeuwen een enorme uitdaging wordt om, in een tijd waarin polarisatie allerwege op de loer ligt, te voorkomen dat over dit onderwerp in de SGP de vlam in de pan slaat. Zoals in zijn partij ook in de jaren negentig gebeurde.